De Jordaan, Mooie Karel

393

]De mist wolkte al grauwiger saam in de grijnzende Decem-bei-koü en vochtige donkerte.

(Dok Frans ging wat later onbeklemd de stoep op, schelde aan, liep weer de stoep af, en als bij tooverij opende zich de kelderdeur. Even lichtte het aangezicht van Daan Blikkieóp uiteen roodgelen waskaarsenwalm; een vlaag glans van purper en goud,... dan zoog de diepte-duisternis ze beiden we y. In de ondergronds-duffe ruimte, tusschen vreemd-geurige kisten en touw, drukten de krakers malkander vlug de hand. Zorgvuldig daarna, sloten zij de kelderdeur met den zwaren dwarsbalk. Toen holden zij veerend-licht de trappen op naar het kantoor, waar de zwarte diamant in het do:iker te glinsteren lei. Er draalde een lucht van oude jurken en juchtleer, en onder de vonk glansden de oogen van Harmen troebel.

.?rans, als hoofd, keurde en beheerschte al de handelingen der twee makkers. Hij eischte met een wreed-bevelende, toch gesmoorde dreigstem, de grootste omzichtigheid en zwijgzaamheid. Heel zijn innerlijk rumoer van vreugde en an!;st leek saamgestold.

!Serst onderzochten zij met overleg de zware luiken, die de ramen reet-nauw afsloten. Want het kleinste glimpje licht van de kantoorlamp boven de Chatwood, die zij straks brutaal-weg zouden ontsteken, mocht zelfs geen bleek straaltje na ir buiten spatten. Onder het stille keurwerk beefde Frans weer van hevig angstgeluk en nijpende ontroering. En eerst leek alles gestold? Het zong weer in hem: de vijftig roode ruggetjes en een karwei!

Wrevelig onder het werk, hoorde hij Harmen iets kauwen. Zi;n fluisterstem dreigde weer:

— Schof je... met je misselijke pinda-kaas!

Harmen, in verwarring, vloekte heesch en gesmoord-dreigend terug. Maar tegen de vooruitdrijvende, sugge-recrende kracht van Frans bezweek elk verzet. Hij had al zooveel malligheid geslikt van dien zenuwmoot. Hij zou nou maar zijn mond spoelen, stil peezen en kin zijn, en

Krakers: inbrekers. — Zwarte diamant: vermoede buit. — De vonk: de lantaarn; lamp. — Chatwood: brandkast. — Schof je: houd op. — Pe!:zen: werken — Kin: stil. —