De Jordaan, Mooie Karel

275

wou zich zelf wel een duw op zijn wambuis geven, dat hij tuimelde. Zoo een klis als hij leek! Dat gelamenteer en gezanik moest uit wezen! Hij zou al zijn ellende verdringen en weer de guitige jool, den lust ingaan. Hij zou weer lachen en schertsen en alle verdriet zijn pens uitdrijven. Hij zou weer op den schok met paradegeld gaan pronken en de zwierige Mokumer worden van voorheen. Want hij was toch nooit te genezen met gebed.

Maar zoo, in opgeschroefde spanning van vreugde, bleef Karel's gemoedsstemming slechts enkele uren. Dan begonnen de verbittering en de weedom hem opnieuw van binnen stuk te schrammen en kroop hij weer weg, armhartig, schuw, achter zijn smachtend verdriet. Het liefst van alles zou hij, zichzelf uitmergelend, Frans Poort hebben verteld van zijn wanhoop en zijn rampzaligheid. Maar telkens als hij naar Poort toe wou gaan, greep hem een zielsnijpende angst vast; kroop een duistere benauwdheid voor zijn oogen; wrong in hem een vreemd voorgevoel, dat brandde als pijn; overviel Karei een onbegrijpelijke huiver, een vrees, dat van dién kant juist een donker gevaar voor hem dreigde. Hij snikte weer in stilte op zijn hok en hij geloofde dat zijn knar op hol was met al zijn zinnen. In heel zijn omgeving zag hij een heimelijke bedreiging. Dien weedom in al zijn gedachten en in al zijn verlangens,... hoe kon hij er van los! Dat zieke kreunen en stille schreien van binnen, dat geen luwte gaf en geen rust, dat alleen nieuwe kommernis bracht, angst achterliet; al schonken die smart, schrik en jaloezie hem soms een zalig-zoet genot, toch ook liefde,... zijn liefde voor Corry!

Op een middag plots hoorde hij van Ant, dat Corry weer vertrokken was naar Den Haag. Karei zei geen woord. Een Zware loomheid zoog hem lam. Juist kwam Greet naar binnen en vertelde, in schelle opgewektheid, dat zij zich voor den winter geëngageerd mocht noemen als Spaansche kunstdanseres in een groote variété-bioscoop. Mooie Karei hoorde Greet aan en bekeek haar verwezen, als een wildvreemde.