De Jordaan, Mooie Karel

267

en bange oogen het schrikwekkende van haar wegblijven? Neen, hij kón niet meer zonder haar leven. Hij vervloekte zijn eigen duivelsch gelok van andere vrouwen, omdat hij alleen voor Corry wou zijn en omdat hij al wat daarbuiten drong, verfoeide.

In Greet's glanzend-grijze lokoogen zag Karei een stil-wreed pleizier gisten. Zij klapte den heelen dag Vlaamsch, en zij kakelde nerveus-druk en knorrig over alderlei peerdjes, over circus en impressario, ... maar zij draalde opnieuw met teruggaan naar Brussel. En ze kweelde zacht als een spotvogeltje, het oranje snaveltje vooruit! Soms ademde zij uit, een wolk van zoete odeur en in jachtige bereddering vertelde ze, gejaagd en snel alsof iemand haar op een leugen kon betrappen, dat zij in Rotterdam, Den Haag en Amsterdam zou gaan dansen. Zij ratelde de-honderd-uit over alderlei artisten, over instructeurs en rijders, over humoristen en transformatie-duettisten; ze repte zich gejaagd over poelen en plassen,... en toch had zij zoo vast gezegd, dat zij wegging. Maar vanaf het oogenblik dat Corry er was, scheen zij heelemaa1 Karei zijn slaapplaats bij het wenteltrapje in Ant's woon, niet meer te gunnen. Karei doorzag de omhulling van haar jaloersch spel en mompelde:

— Die blijft... al regent 't hooiforke!

Waarom kletste ze nou niet meer van haar Antwerpschen bokser? Was ze nou inéén onbevreesd dat die praatzwaaier haar zou opeischen? Had ze nou weer een nieuwen buikspreker aan de hand, weer zoo een vreemden spreeuw, een witneuzigen komiek of een kermisklant uit het Belsenland ? God, God, die meid was me ook een couplet. En soms onverhoeds barstte hij tegen haar los in een bloedende, smartelijke en ironische vroolijkheid die haar deed beven.

Karei had Corry willen bidden, zich nooit en nimmer meer voor hem te verbergen. Want hij zou alles dulden, wat ze ook deed. Nu was ze vlak bij hem en toch zoo veraf, dat hij haar niet meer kon spreken. Vroeger alleen had haar uiterlijkheid hem begoocheld. Nou wilde hij alleen haar