De Jordaan, Mooie Karel

2ÖI

Maar een spitskinnige sleeper, reusachtig van gestalte en riekend naar benzine, die Blauwrok juist schreeuwend eten bestelde, draaide zich woest naar zwetsenden Zwarte Steven om en dreigde met de handen alsof hij hem zou verpletteren. En hij schimpte:

— Hou jij je dronke knar... teut!... Klauter teuge 't dak en fal d'r af,... maar laat óns mit rust!

Een scherpen straal tabak spoog de norsche sleeper uit, vlak voor het lijkengezicht van Kees Eénpoot, die in schrik krassend achteruit-waggelde op zijn ijzeren stomp en ontsteld stotterde:

— Soo'n Schoppeboer... hei 'k nog nooit-nie in me klefiere gehad!...

Ook Mooie Karei walgde van den flodderigen Zwarte Steven, en hij kon al de logementgasten en hinkende padvinders wel door mekaar rammelen!

De vaste klanten moesten eerst nog haarlie bakje koffie slurpen vóór zij het avondmaal verorberden. Het Duitsche meisje bediende ze allen met een vleierig lachje. Maar Frans Poort bestaarde zij lang en hartstochtelijk.

Mooie Karei had het land. Verveeld gooide hij zijn harmonica in een hoek, nam haar toen weer bij het hengsel en klauterde baloorig naar zijn hokje. Daar ging hij suf zitten turen in de sombere diepte van het enge plaatsje. Beneden, in de gelagkamer, hoorde hij het stuiplachend ha-ha-ha-ha van Blauwrok. In wat een zooi, een gore bende was hij, om Greet te vergenoegen, toch aangeland! Dol van woede trapte hij een ouden blompot in elkaar. En inéén besloot Mooie Karei onder nijpend-bange voorgevoelens, weer naar de Goudsbloemdwarsstraat te stappen.

11,

In den grijs-groenigen schemer, op de Lindengracht, wankelde hem half teut en vadsig geeuwend, verkleumde Thijs tegemoet, de waterige lodderoogen opengespalkt. In

Klavieren: handen. — Teut: dronken. —־