De Jordaan, Mooie Karel

2Ö0

— Gaan jij maar pleite... of... of teertouw pluise in de bajes en speul faur lijk,... is d'r ook een gokkie mit de dood!

— En ikke seg je,... schoot woest Zwarte Steven met uitpuil-oogen uit, onder hevige zelfontroering den Veenhuizer in bescherming nemend,... ik seg jullie... die pirsaun het se eige fertrapt... fertrapt!... Ikke... ikke weet se geheim... ik alleinig... wa Veenhuiser?

Er kreunde wrange jool door Zwarte Steven's dronkemansstem. Heesch-bulderend ging hij voort:

— En ikke seg jullie... op me eir as pandoerder... die pirsaun uit Veenhuise had sóó rijk kenne wese... ikke alleinig weet se geheim w3?... Soo rijk... soo rijk as de Koniggin... Wel duusend soofies en méér had-ie geörrefe... nié pirsaun? .,. Nee... nee... seg onbedremmeld,... seg de waarheid?... Me kenne teuge 'n stootje... me binne nie fan marsepein!...

De oogen van den Veenhuizer-zwerver fonkelden. Met zijn verstopte-hoorn-stem, die zijn geluid versmoorde of plots deed los-reutelen, vertelde hij van zijn dolen, dag en nacht op straat, van zijn afgemarteld lichaam en van zijn slapen in portieken en nachtparken, op banken of in natte karren.

— In de winter gong 't sóó maar... onder storm en rege... hagel en sneeuw...

Hij sloeg zich weer op zijn gestulpte lippen, zoog zijn vingers nat en wriemelde ze door zijn kroeshaar. Als een vreugdeschot klonk zijn stem plots geweldig uit:

— Maar nou heb ik weer 'n baasie,... laatste strooptocht,... en wie me dat ofhaalt... krijgt 't mes deur se ribbe gescheurd!

— 'n Nuuf rondje,... fergeife... kedin skudde,... gromde de kaartgokker Eenpoot.

Zwarte Steven zwetste weer verder, terwijl kerfplooien zich tusschen zijn brauwen groefden.

— As... as... se an die pirsaun... se folie fersterf hadde beschonke... had-ie 'n spekslagerij begonne... wa Veenhuiser ?... Ken ikke je geheim... of ken ikke je geheim nié ?...

Pleite: weg. — Bajes: gevangenis. — Gokkie: dobbelspel. — Soofies: guldens. — Kedin skudde: goed schudden. —