De Jordaan, Mooie Karel

256

na twee of drie dagen genuttigden bik, weg. Die rotganzen! Zoo een scha kon zij niet lijden!

Blauwrok gierde een klaterenden, rampzaligen lach uit, toen zij met een van groene aderen opgezwollen kop verklaarde, dat zij nou alles nam wat inwaaide, bij zoelen lentetijd en bij winterkou. Gasten per maal, per dag, per avond, per nacht... het waren evengoed menschen van vleesch en bloed, en al wat liep stortte eens tóch in een kerkhof-kuil, Rosmerijntje zoo goed als Trijntje!.,.

Zoo strompelden er van velden en wegen, schooiers en zwervers, zwart van ellende, vuil en armoe, binnen, Al wat de groote stad uit de duisternis opjoeg, kon bijeenschuiven op de smalle eetbanken.

Onder Vondel's ornement Sat 'n ouwe, vrome vent... zong gillend-scherp en tartend Blauwrok. Ze wóu niet eens meer vaste week-klanten in haar spreekkamer. Nu schepte zij voor een iegelijk op, borden gort-met-stroop. Mis was mis en het bleef zoo het is... Nu deelde zij gestampten pot rond; nu bakte zij uien of lepelde ze erwtensoep uit met royale hand. Wie het eerst maande kreeg opgegoten van braad- en koekenpan. Een barbaarsche onverschilligheid vervroolijkte haar lach en zij gierde steeds naar een molligen barbiersknecht, wiens halfbeschaduwd gelaat schuchter-vriendelijk teruggrinnikte.

— Opsij Klaas,... of ik grijp je bij jevodde...

Uit een onwelriekende diepte achter de gelagkamer, hompelde hulpeloos een avond-eter op, die altijd voor de Katholieke kerken stond te bedelen. Kreupele Toon leefde in grauwe kommernis. Om de drie stappen rustte hij hijgend op zijn vuilvette kruk en dan staarde hij voor zich uit met groote droomers-oogen. Wanneer hij met menschen sprak, was het alsof hij door hun lichamen heenstaarde. Er klonk een soort van schuwe en verlegen beschaming achter al zijn plechtige woorden. Hij rook van zool tot breeden neustop, naar vodden en gedroogd zeegras. Inééngeknot was hij blijven staan bij Daan Tol, die hem met blauwen pijpendamp