De Jordaan, Mooie Karel

353

stiekeme-in-de-donkere-trap, dat haar broeische schaamte bracht als zulk wangedrag den Diaken ter oore zou galmen; heel het jachtige schelden, de klamme benauwenis in het roepen en daartegenin het zacht-gichelende en het toch-maling-hebben-aan-alles van de jonge meid, leefden de hoorders mee. In Karel's stem klonk het kregelig-gestoorde en toch gehinderd-doorgenietende van het sopraantje, de kleffe drift en de fatsoens-dreiging van de alt. Loeloe ?...

Ja Moe?

Loeloe!...

Ja Moe?

Laat 'm nou maar goan... Komp Loeloe!...

Ja Moe! Ikke roep je niet meir, haur!... Loeloe?...

Nee Moe!...

Karei zong, en Frans Poort luisterde in stillen schrik en hevige ontroering naar zijn heerlijke stem. Die kerel kon meer dan aardappels schillen op de straat en zich redden uit zijn visch-bedoening. Hij begreep maar niet, waarom Karei Burk plotseling zoo goed gehumeurd bleek. Karei snapte zelf niet dat hij zong, het zoele deuntje. Hij parodieerde het rarekiek-spel in en buiten de trap, van Loeloe en geelzuchtige Moe, het lichte en het zware, omdat hij lust had de huichelachtige bekrompenheid van Moe te geeselen en de lichtzinnige liefdedrift van de smachtende hartstocht-meid te bedollen voor haar goo-ser-zonder-solletje. Want veel liever zou hij treurig gezongen hebben, omdat hij stierlijk het land had; het land aan alles! Zijn binnenwerk lag heelemaal kapot. Zijn spotziek kweelen en zijn spotziek dreigen verlosten hem niet van zijn neerslachtige bui. Want ellendig voelde Mooie Karei zich in zijn heete koortsknar. Veel liever had hij gezongen.״ ׳Vaarwel, liefste hier op aard". Dat haalde hij dolgraag uit, al klonk het nog zoo afgrijselijk sentimenteel. Hém schonk het een opluchting.

Gooser zonder solletje: petjesgast. — Knar: kop. —