De Jordaan, Mooie Karel

19

— Ikke was éérstes!... hield Wim koppig-giftig vol, terwijl hij opnieuw klaar stond met zijn blooten, morsigen voet, om Sien te trappen.

Weer krijschten en balkten de kinderen als opgejaagde biggen dooreen. Sien had een wilden wrok op haar broertje gezet. . . Was-tie maar sóó gesturrefe!... Zij kon hem gul zijn oogen den kop uitkrabben... kras, kras!... Zij kon hem wel zoo met haar nagels verscheuren.

— Je liegt... je liégt, snoetetrekker!

Wim sarde kil. Zijn oogjes phosphoriseerden giftig-hel.

— Pas d'r op, slijmslak... ajje gein tak fan 'n beroerte krijg, stuipekop!

Nog huilend en snikkend dook Sientje haar strooharig kopje voor het spiegeltje in, terwijl zij de smoezelige knietjes half in de deurknopjes van het fornuisje-er-onder drukte. Op den tast, zenuwdriftig, frommelde zij het lint om de harkerige en stugge vlechtjes. Teuntje vreesde de pezige, nerveuze kracht van zijn fel-gehaaid zusje. Toch tartte hij, gerekt:

— Manke... hij is d'r éérst geweist!

— Niétes!

— Wélles... wélles... wélles!... gilde Wim.

— Nietes... nietes... niétes!... spoog Sientje als een razende er tegenin.

Plots kwam van het benedenhok waar weeë vischstank walmde, waar Mooie Karei, Alie, Sientje en de jongetjes sliepen, — de eenige ״kamer" van het krothuis-aan-de-straat, — Gijs het draaitrapje ophollen en snauwde dreigend, over de kinderruzie heen:

— Is 't nou af... apekliere?...

Sien's bloedlooze lipjes nepen saam en een angstroep kreunend klonk als van een opgejaagde watersnip.

— F'r jou?... WS mot jij?... Komp... 15 je skeere... je stink na peire!... spoog verachtelijk Wim naar zijn broer van twee-en-twintig.

En Teuntje, in zijn lompen, hielp weer méé-spuwen.

Fel-gehaaid: pootisj. —