De Jordaan, Mooie Karel

i8

— Ajje... ajje,.. ajje 't waagt!.., schreeuwde zij, haar broertje's armpje met kracht wegwringend, op het oogenblik dat hij een vieze dweil van de ronde-draaipoot-tafel greep en nat tegen haar bleek-toornig bakkesje wou opkletsen,... sloan ik je mottig... daalek... sirpent!

Wim hoonde, met oogjes flitsend-hei als van een blazende-kat-in-angst:

— Jaaij... jaaij!... Goan deur... of ikke sel effe je flanke smere!

— Weegeluis!... ikke trap je moes!...

— Neim je nou-ja de kuite!.,.

Plots gilde Sientje als een gemartelde, toen van het stikdonkere zijhokje, naast het éérste-verdiepings-krotje, Teuntje, het achtjarig broertje, met een even stuggen melkboerenhondenharen-kop als zij, haar woest van achteren besprong en den witten, potsierlijk-grooten strik uit zus' verstijfde zwiep-vlechtjes losrukte. Broertje Wim hielp hij dadelijk tegen Sien, al waren de jochies zeiven om het half uur de wildste vijanden, en sloegen zij malkander de knarren en het lichaam wond. Zoodra een derde Wim iets deed, sprong naarstig Teun bij. Naakte Teun iemand, dan kreeg hij of zij met Wim te doen.

Met zijn nog ongewasschen tronietje, stond Teuntje in zijn gescheurd-morsig onderbroekje te schelden en te vloeken als een peuter-dronkenlap. Sien had hem van zich afgeslingerd.

Midlerwijl dook Wim weer op en krijtte:

— Ikke bin éérstes gewees!

— Da lieg-ie, smeerhengst!... Moedèr... moé...dèr... Kijkes!... Me nuufe strik!... Moeder... moedèèèr!

Sientje sleepte haar smartstemmetje tot kermgehuil uit. Zij griende als een geslagene. Er klonk dof-zacht gekreun en zwak gestommel uit de bedsteê in den hoek, nabij het pronkkastje.

— Die fuile kaarselikker!... Moé...moedèr,.. moedèèèr !...

Sientje gilde en snikte al opgewondener, terwijl zij zielig den verfrommelden strik weer in zijn fatsoen poogde te peuteren.

Flanken smeren: slaag geven. — Knarren: hoofden. —