De Jordaan, Mooie Karel

249

in haar oogen gaan glimmen. En dan die houding van haar hoofd, dat uitdagende,... dat schrikkelijk-trotsche van-zich-afwerpen met één haatblik!... Als een kakkerlak zou zij hem willen wegtrappen onder haar trampelende voetjes. Hij voelde het:... zij verachtte zijn hunkering en het smeekelijke in zijn oogen. En toch, al was hij nog zoo gekrenkt en be-leedigd, het doodgewone feit, dat zij nu bij Nel en Frans Leerlap zat aan den overkant, maakte hem dolgelukkig; doorhuiverde hem van verrukking. De kwellingen en liefdeverlangens zouden misschien heviger in hem gaan wroeten. Wat wou hij, slordige vischkooper, met zijn ratelwachtliedjes? Was hij zoo een kruidje-roer-me-niet geworden, dat hij niet eens haar hoonenden spotblik kon dulden? Kom, hij kreeg vrij licht en brand, wanneer hij haar maar met rust liet. Maar zóó kon zij hem toch niet altijddurend afschepen. Dan maar geen zoete appelen schudden; dan maar vijandschap en wrok en een koken van het bloed! Dan maar liever een afranseling opnieuw, dan een belachelijk-making. Oele!... daar had je het dreigen weer, dat misselij k-gemeene en liederlijke van zijn krachtpatserij, waar de heerlijke meid, die al zijn zinnen in zwijmel gevangen nam, toch niets om gaf. Daar zat hij weer sufbloedig-ingezonken bij zijn koek-nering te grommen en te blazen.

Mooie Karei bleef zitten vóór Greet's bed, turend naar het koerend duiveke. Greet begon weer over Ostende en Ant zeurde over Thijs. Maar Karei hoorde alleen het koeren, het innige, zoete, weemoedig-droeve en ■vermurwende koeren van het schoone pronkertje op de kast. Het wierd hem een klagelijke zaligheid... Mooie Karei besefte zelf niet meer wat voor kwaad er gebeuren ging. Alles om hem heen, ook hij zelf, wierd stil, angstig stil; alles wankelde en trilde in zijn geslagen ziel.

Traag slenterde hij weg, met het vaste voornemen gauw terug te zullen keeren. Doch kijken naar den overkant, naar Nel en Frans Leerlap, deed hij niet.