De Jordaan, Mooie Karel

TWEEDE HOOFDSTUK.

I.

Kleine Sien, nauw twaalf jaar, in haar uitgerafeld-sjofel en smoezelig onderrokje, met haar armelijk, stijf-strooharig kopje en het snuitje van een verschrompeld hofjesvrouwtje of van een afgeploeterd dwergelijk werkstertje, schreeuwde kalkoen-rood van drift naar Wim:

— Dufel óp!

Meteen stiet zij haar broertje wég van het groezel-groene, vooroverhangende spiegelbrok dat aan een vuil grof touw te zweven scheen boven het smalle, naar asphalt riekende schoorsteentje tegen den gescheurden muur.

Teringachtige Wim van tien, in een vodden-hemdje, ontbloot tot aan de knieën, had, heel preutsch op zijn lok, zijn kletsnat-glimmend kuifje probeeren plat te persen met de ééne halve-kam-van-het-heele-gezin. Het kereltje vloekte dol-driftig terug en trapte Sientje in haar lies. Sientje, pijnlijk, kreunde en schold:

— Stuk fegif... frambauseblokkie!...

— Pissebed!... schimpte Wim terug.

— Adder... uitspuugsel... bah... bah!

— Kummelhuisie, afval,... halfmud-sak... rotte peir!

Plots zwaaide Sientje een hevig-ontsteld gebaar uit.

Mooie Karei.