De Jordaan, Mooie Karel

23Ï

Zogen cigaretten vonkten óp als zig-zag-zwermen glimwormen in de donkere lucht. Vlak langs de verduisterde voeten van traag-stappende agenten, gierden Jordaan-meiden van de appelenmarkt en Prinsensluis, rauwe pret over de keien. Ze dreigden malkander:

— Sloan sijn 't licht uit se kiere!

— Ga deur, mokkebast... en slaan je twee blaufe oogies neider!

— ״Wellekom in de Son!"

Angstig weerklonk hun gelal over de Kolkjesbrug en de Zijstegen, in de donkere diepte nagalmend tot verbrokkelend en harrewarrig gerucht.

Mooie Karei voelde zich een overgesmeerd, suf bloedje, dat op de gootplank waggelde.

— Hou je stijf an suidsij,... en heb maling an dronke Na... gromde hij zichzelf toe.

De nachtkilte deed hem even rillen tot in het merg. Benauwd en verdoezeld staarde hij naar de schuw-verlichte achtergevels van de hoog-smalle huizen, die in de avond-donkerte opdoemden als schimmige rompen op scheepswerven. Was hij uit zoo een danshuis, uit ״Skandinavie", of uit ״De Gekroonde Valk" op straat gezwalkt? Hij wist het zelf niet goed meer. Hij moest maar zwijgen, zwijgen en Corry's naam niet eens meer noemen, niet eens meer haperend en afgehakt roepen in zijn binnenste.

Loensche Neeltje, in een enkele helblauwe blouse, trok in het voorbijgaan Karei onstuimig aan haar arm mee.

— Héé jofene Koarel... borstbeeld... hei-je 't an 't hart fan 't seir... en magge me d'r nog eentje pikke op 't ferandetje bij Schele Anne?

Aan den anderen kant greep Mien Schollenkop hem vast, wikkelde hem half in haar paarse boa en noodde hem wee-wulpsch uit, al was het maar voor één uurtje, mee op te trekken naar het Spookie. Uit het duister van een sombere steeg gloeiden hun verflenste koppen kopertintig op, schuw beschenen door een geel-roode lampion. De verlept-wreede

Spookie: Spooksteeg. —