De Jordaan, Mooie Karel

224

Toen hij met de kracht van een athleet en den haperigen steun van wat strompelende jongens, een zware kast wegdroeg, spotte hij:

— Beulswerk ferdomme... sonder oranjebittertje!... Uit skellefisschies op de mart haal ik gouwe ringe... en hier krijg ik nog geen derde part fan me sjouwloon!...

Angstig schommelde de kast tusschen zijn geweldige mannenarmen. Eenmaal boven, hijgend en bezweet, bootste hij een uitverkooper na:

— Boer, boer, boer, fait d'r niks te sjaggele ?... Minse... in dit mesiefe, eike meubelstuk sitte de pijpebroeke mit strookies fan Trui en de kouse mit skullepies fan Lotje Schar... en rokkies mit kantjes... en... en kimoneschortjes fan Bet de Kwijlert... Wie biedt?...

Het wierd al schimpender lawaai rondom. De opgehitste buren gierden van roekeloos pleizier. Leentje Vier-uur vatte vuur en vlam. Ze was dol op Karei, maar die ellendelaar stootte haar telkens van zich af. Mooie Karei stormde alweer naar beneden.

— Jullie krijge op je lappe,... dreigde hij,... as je nie helpt!... Ik heb haast,... ik mot uit hooie... Héé kliekjesfreter... Jan de Likkert... pak-an... het binne geen heete hangijsers en je steekt 'r geen drie fingers in 'n benauwd hart mee!... En jij auk, Arie Drekton,... loop soo hard asje ken... en dan nóg 'n beetje harder... We werreke toch allemaal foor 't kerkhof... Héé... je glijkt mijn as op 'n duitje... Gesellige buurafendjes komme later... Lach je uit je naad Hein... maar poot-an!

Mooie Karei vreesde aldoor dat uit een dwarsstraat een klabak zou aanslenteren. Dan moest het heele nieuwe akkertje voor Ko, wijf en kooters, onbeploegd blijven. Maar telkens lachte Karei weer zijn heerlijken, uitdagenden lach. Al het hachelijke van de daad wou hij alleen op zich nemen. Burk voelde ook wel inwendig dat hij een geweldje had gedaan. Maar het kon hem nu niks meer schelen. Want gloeiender was in Karei de gedachte, aan de onmenschelijke gemeenheid,

Drie vingers in een benauwd hart: het laatste van iemand wegstelen.—