De Jordaan, Mooie Karel

223

sal je... Sit d'r geen tier meer in je bast?... Héé Bet... héé Klaas... héé Geert... jonges Kamperbrug... help auk 's 'n handje!... Héé Poppetje... héé Simon Tweeduim... héé Willem Houtebaard... me gaan ferhuise!... Héé Slenter-kat... jij auk an de melochem... ja, jij auk, sleeper... Al bi je nog soo raar geschape... sjouwe sal je!

Even zag Karei een slanke meid staan blijven. Zij h«,d een hoog-koper-blond, zijdezacht kapsel en drie schildpad-kammen fonkelden fijn, in tooverachtigen October-goudglans. Burk schrok, ontroerd, en duizelde. De gouden dos van Corry... In een ruk vermande hij zich. Zelf gaf hij het voorbeeld en pakte aan met ongetemde kracht en moed. Hij sjouwde zich in het zweet als een hevig-zwoegende kruier. Hij haalde den boel van den overkant en plakte zooveel mogelijk gelijk het stond, alles neêr op de schilderswoön. Vele handen hielpen hem nu tillen, torsen en ophijschen. Burk wondde zijn vingers en scheurde het vel van zijn polsen open. Het deerde hem niet. Telkens zette hij nieuwe menschen aan het werk, onder bijtende, felle en uitdagende scherts.

— Hier, Slabberjan... Lange Klaas... Rooie Stefe... kom uit je eethuisie hè?... Je bin alweer drie pond gegroeid inde dikte... Kom, hou nou es je soetebek... kauw op je tong en geef dn!

Kleine Ko Pijpelak cancaneerde van blijdschap op zijn vermolmd trapstoepje. Hij lapte vandaag alles aan zijn hielen. Zie je, hij kon niet kwaad worden op dien gemeenen fielt van een huisbaas, maar as... as-ie kwaad wier... Toen zong hij half van vreugde naar Jaap de karrenverhuurder en naar Kleine Dorus:

— Die Karei... die Karei... die éénige Karei!... As die fent geen tón waard was, hiette hij geen Ko meer!

Ook Drommedaris, een kachelige kerel, bolde zijn rug al hooger op, uit louter vergenoegen om Karel's koenheid, en Jans, de oliekoeken-bakster, krabde van geestdrift de roode vlekken op haar ingedrukt gezicht tot bloed. Mooie Karei dolde met al de overgebrachte en verminkte meubelen.

Melochem: arbeid. —