De Jordaan, Mooie Karel

321

geweldje. Maar dat liep hun toch al te kras. Karei deelde voor- en achterdoffers uit om niet.

Een gitzwarte meid, Naatje Haarolie, die Karei telkens dwars voor de voeten schoof, keilde hij ruw opzij:

— An jou steek 'k me kabel as ik te anker kom!... Geef me 'n rooie haar fan je swarte knar... Kom,... mot jij geen folk spreke Naatje?... hoonde hij scherp... Hier bin je te feul ... schoppel soo nie, kluifhout!

Een ieder raakte verbouwereerd of ontzet. De mannen en vrouwen keken, gluurden of stotterden iets benards. Want het was intusschen toch maar een anders eigendom! En om je dan zóó maar met geweld toegang te verschaffen! Er klonk angst, door bewondering getemperd, in de roepstemmen naar Karei:

— Koarel!

— Wat gaan je beginne!...

— Héé Karei... de heile Jerdoan kijkt je an!

— Komp dik in orde hoor!... weerde Karei weer af... Ik staan d'r foor... ik alléénig!... Die verfkladder sal ikke d'r wel op se boeseroentje kloppe!

Weer zette hij in, met vol-hooge, klank-smeltende stem: De bakker op de hoek

Die hep fenacht geblase De bolle uit se broek Ik hang se foor de glase!

De buren schaterden zenuwachtig, wild, ontroerd en toch hevig opgeschrikt door Karel's daad, die leek op list en afdreiging.

— Ik seg je Ko,... kreet Karei in hartstochtelijke opwinding,... jij strekt hiér je kuite uit... en je frommes breit 'r hier d'r trui ferder... en je kooters gaan daar in da groene ledikantje maffe... En de skilder mag gaan skildere... dat is d'r toch 'n nul gedeeld door twee... Wa jij, Piet fan Engel... lusje nog'nhappie? ...La jij nou esje skeermes flikkere, of mó je je kammetje, je spiegeltje en je sijje stroppie terug?

Knar: kop. — Schoppel: schommel. — Stroppie: das. —