De Jordaan, Mooie Karel

217

— M6 je nog 'n stuifer afsnijsel of 'n slok blauwe aluin?... Je krijgt geen sjoege bij mijn!

— Hoor sijn!... heb ikke 't daan?

— Jullie binne sukke fesoendelijke frommese.... gierde Karei,... en alle fesoendelijke wijfe binne swaar en blindgebore... Geef mijn maar de lichte, mit haarlie kikkerbeet!

— Soo'n soekende siel!

— Nee slenterkat,... la jij nou gauw je beskimmelde huid fergulde!... Laup jij maar je diëmant-slijper mit 'n knakie en 'n dikke paling achter se tobbe!

Jans, paarsrood opgezwollen van drift, vloekte. Maar Karei joolde duivels er tegenin:

— Wa jij poekelt sandblad, ken d'r 't daglicht nie fele... Ikke heb nog meer snuif foor je, gifmengster fan Breda... 'k Gooi er 'n lekker gangetje in...

— Jaij?... Jaij?... Auferschot fan me arremoej!

— Ik ken je nog wel 'n gesond niesse besorrege, mopdoes.... ironiseerde Karei voort... Jij bin net soo half-belans as al de aare wijfe... Je bin wel femilje fan me... fan Adamswege.... maar ferders heb ikke geen weet fan je, pepiere frontje.

Plots schalks zong hij luid:

Hier hei-je Krissie Fan de Jerdaan. Laat 'r maar skuife Laat 'r maar gaan!

Karei kon het niet langer verkroppen. Hij kende Ko Pijpelak als een ongebraden warme-penen-en-mosselen-venter, die hard baviaande voor zijn zwaar en zwart nest, dag en nacht. Lotsbestemming! Hij zag Ko misvormd en half-wezenloos aan het trapje staan. Die kerel kon zijn eigen niet meer houden! Zijn heele gezicht verwrong, verbeten van verdriet, drift en angst. Hij stond er in wanhoop bij als een hert door honden besprongen... Karei zag tranen in Ko's oogen biggelen. Doén, doén... drong het in Karei op. De meelij-buurtjes wouen in zelfbedrog wel helpen,

Een stuiver afsnijsel: doelt op versche waar, aan de kar genomen. — Frommese: wijven. — Poekelt: spreekt. — Frontje: gezicbt, — Baviaande: zwaar werkte. —