De Jordaan, Mooie Karel

2ï6

— Jij bint soo loojig... hijsch je eige oferend!

Hein de Drommedaris gaf Karei royaal gelijk. Het geschiedde allemaal zoo bedriegelijk en pal aan den overkant, terwijl Ko Pijpelak met vrouw, een dochter van negentien jaar en vier kleine kooters, vannacht nog zonder dak zou staan. Schande, schande!

— Se moste sijn mit klinkers afmakel...

Een vaste burcht is onze God, zong de Diaak;... jawel, al had je maar vast een achterklapper en een hanebalk voor je hijschtouw.

Die menschenkluiten wierden hun woning uitgedrongen, omdat de bloedeigen zuster van den huisbaas, een weduwe met vijf kinderen, niet meer boven haar broer van de Leliegracht mocht wonen en nou zelve geborgen diende te worden. Zoo rauw als die stakkers van Ko Pijpelak nou radeloos heen en weer wierden gesleurd! Was om te grienen van woede. En aan den overkant, tergend, dat groote leege vertrek, een verwaarloosde, groote kamer, waar die afportret-teerder nooit een levenden poot neerplantte! Was dat geen haatgezicht? Het greep Karei ook in het hart. Zoo een branie-deurwaardertje... een weekelijk kneutje om dood te drukken! Hij kon het niet langer aanzien, Karei. Van zijn armoe zou hij met ze deelen, al wat hij bezat. Dat beursen en kletsen van het meelij-gebuur en de heele Christelijke gemeente, hielp ook geen snars. Al die leuterende, jaloersche en kwaadsprekende koppen bij mekaar... hij kon er wel op spuwen! Hoor opdringende Vuile Trui ratelen en bezoedelen... Niks gaf ze dan fladders.

Karei hoonde, scherp en nijdig:

— Ga jij maar na 't Luthersche bessieshuis, ontredderd hart,... hei-je de ruimte... ké je uitblase na Noord, Suid en West tegelijk!

Jans, de sigarenwerkster en Mie, de koffiepikster, wouen ook wat uitbrullen tusschen geschreeuw en getier. Maar Karei, in een soort van overschuimende pret uit verbittering gebrouwen, weerde alle wijvengekakel af.

Kooters: kinderen, — Achterklapper: achterkamer. —