De Jordaan, Mooie Karel

213

hij geheel en al zijn ondergang tegemoet, zijn vernietiging. Alles van Corry riep hem onbezonnen naar haar toe! Zijn zwakheid was geen zwakheid of domheid. Hij leek wel tam-wild, maar hij vreesde niets. Maar toch... al was zijn liefde zoo vlamvurig als de zon,... haar halen en ópeischen... het zou weer opnieuw voor de trotsche meid een krenking worden, een schimpende verbittering. Met angstige voorgevoelens doorleefde hij, wat er dan zou gebeuren.

Al zachter speelde hij zelfverzonken door en zijn teedere, dwalende stem klonk nauwelijks meer in het kroegje. Nog eens bekeek Roosje hem en ze kon over zijn vereenzaamde jammerlijkheid niet uit. Die man, alleen dans en jool, gebbetjes, schreeuw en aanval, en nou... God, God, ze voelde het hartverscheurend... er kwijnde een groot verdriet in dien knappen kerel. Dat was vast, reken maar!

Met natte oogen, dood-onverschillig, zwaaide Burk de harmonica bij den vet-glanzenden riem op het verhooginkje terug, en in-droom-verloren stapte hij het kroegje uit, groette Roosje nauwelijks. Geheel verdoofd door zijn wroegende droefheid, overstelpt van angst, onrust en twijfel, slenterde hij de Prins Hendrikkade af. Alles in hem bleef omfloerst-willoos en doelloos in een wrokkenden huil verstard. En toch besefte Mooie Karei, al voortmijmerend, dat hij Corry slechts door één ding terug kon winnen: door juist van zijn bezetene en schennende liefde te zwijgen; door te wachten, al maar te wachten, eindeloos-geduldig en weg te kruipen in de duistere diepte van eenzame en opstandige wanhoop.

II.

Ongemerkt stond Mooie Karei in de broeisch-zonnige Jor-daan, tusschen het schaamteloos-rumoerig gewoel] en geschreeuw zijner opbruisende buurtgenooten. Voor het half-af-gerotte trapstoepje van Ko Pijpelak's woön, bouwvallig krot, vlak boven Jaap de karrenverhuurder, hoorde en zag hij een drom wild-krijtende menschen bijeen. Een opstootje ?... vroeg