De Jordaan, Mooie Karel

212

Als een ineensmeltend geklank van twee violen, twee smee-kende toontjes, klonk de harmonica óp in de donker-zoemen-de kroegstilte. Mooie Karei zong erbij als een inwendig-ver-brijzelde, droef en van heimwee gebroken. Het wierd eigenlijk grienen, niets dan grienen. Burk voelde dat hij huilde, echt huilde, terwijl hij zong. Hij huilde zijn verlangen, zijn schrijnend en heet-hunkerend leed uit, naar Corry! De huil sloeg in zijn stem óver; vrat en woelde alle zanggeluid heesch in hem weg. Hij snikte verborgen.

Roosje, achter de toonbank, stil onder haar glazen muur-buffetje saamgedoken, schrok; onderging Karel's vreemde verbouwereerdheid als een inbreuk op zijn sterke mannenwezen.

Hemeltje, hemeltje, was dat de dol-vroolijke Karei, de altijd stoeiende, de guitige Mooie Karei,... die met zijn onbeschaamde pret en zijn moed, met zijn kroelen en zijn spot in alles den brand sloeg ?... Toch zong hij effetief ontroerend, oordeelde Roosje. God, zoo kommerlijk, om méé te huilen! Warendig, ze had al een natten neus.

Karei, op zijn krukje, de harmonica los over zijn knie, zat verzonken in het groezelige herbergdonker en staaroogde wezenloos voor zich heen. Hij voelde zich wegdrijven van alles. Neen, hij kwam zijn martelverdriet nooit te boven, nooit, nooit! Hij raakte er niet uit. En toch zong hij, zacht-inge-houden, door schrikken en angsten aangegrepen! Hij zou wel nimmer willen eindigen. Hij haatte het gonzend gewemel van straatmenschen. Het liefdeverdriet zoog aan hem vast, van binnen. En tot zichzelf zei hij:... huil maar Karei, huil maar... bedwing je niet meer. Wat kon het hém schelen, of ze hem uitscholden voor huilebalk? Was hij het dan niet geworden? God, God... hij, de geweldenaar, de temmer van Corry!

Plots overduizelde hem weer een stoutmoedige geluks-gedachte. Een golf van leefmoed sloeg onverhoeds hoog op in zijn ziel, onder een wild en prangend samendringen van allerlei wenschen en begeerten. Hij moest naar haar toé, hij moest Corry opeischen. Hij moest haar meesleuren, wég van de eenzaamheid. Zooals nu, in rouw en wanhoop, ging