De Jordaan, Mooie Karel

208

Ook Karei liep verder. Voor een griezelig-donker kroegje met versmoezelde horretjes, bleef hij plotseling staan. Was dat niet Den Leijer, een Scheveningsche visscher, die daar zoo argeloos stond te dralen op het drempeltje van een heel verdacht huis? Hoe kwam die kwieke kerel zoo aan zichzelf overgelaten, op de gemeene keitjes van den Dijk? Hij zou hem eventjes op zijn boezeroentje tikken.

— Héé neef... wat ete me nou... jij hier?

Stom-verbaasd en schuw-geschrikt keek de Scheveningsche

visscher op.

— Wat noti neef?... Mit want en stag gereed?... BI jij 't selfers?

— De heele haringbuis, neef... Maar hoe hebbe je loop-stokke jou hier neergeplant?

— Niét-dan?... Mag ik óók nie ereisies de mast bekijke?

— Fiegelant geseid... 't Sel wel droog blijfe bij jou, want 't windje is flak Ooste!... Niks omhande?

— Nou neef... pas geankerd, 't bruist nog voor wind en tij,... 'n uitstappie hè, mit 'n Urkertje... verleje week pas binne gekomme...

De Scheveninger schoof zijn kleploos petje van links naar rechts.

— In de pieranker valt niks meer te besomme... 'n Paar seins tonge... 'n paar seins maase... en acht seins pappers!

— Lijkt na niks.

— Niet-dan?... De see is ongestaèdig... en bij kerme alleenig kan 't óóók nie blijfe... 't Is aldoor nog geen weer dan stilletjes... aldoor hooge wind... Je kan nie vissche zoo je wil... Wullie satte aldoor mit de leits van haaks... As je 'n bietje weer had zou je wel wat vange... van 'n tongetje, niét-dan?... Maar van 't platvisch is nie erg... Erg klein neef... Toen we van de wal vandoan gegaèn binne... hebbe wullie nog 'n paar seetjes gedoan op de kust... Maèr de visschie van de aare keer, niét dan Koarel... hebbe wij maèr nie kenne krijge...

Droevig was plots zijn stem ingezonken.