De Jordaan, Mooie Karel

ao7

— Mö-je al sóó froeg suipe in de morrege?

— Morrege ?... Temee fier uur!

— God-sal-me-truttebolle!... schrok Karei... Dan mö 'k weg... De Heere ontferme u!...

— Je bin soo tetterig,... soo groosig!... hoonde Annemie.

— Ikke groosig?... Och... je hep 'n deuk in je eitje... Bin jij nie femilje fan de Duitsche Keiser?...

Blufferig schreeuwde Annemie:

— Nou... nog heelegaar in de ferte.

— Nou... da kan nie fèr genog sijn!... lachte Karei.

— Niks gedaan haur... kant an me broek!

Annemie, gehaaide Zeedijk-meid, wreed, pervers en

schennend-rauw van stem, was dol op vechten, op zwaar, verwondend vechten. Mooie Karei had al zoo dikwijls ervaren, hoe hevig verzot, verzonken vrouwen waren op beestachtig knauwen. Voor een krachtkerel sidderden en bezwijmden ze. Ze wierden krankzinnig verliefd op hengst-patsers en op mannen van heldhaftigen durf. Op den Dijk en in de Jordaan spogen zij op bleeke lafbakken, op bange ontwijkers en wegvluchters. Toch schold Karei het tuig, al het vrouwenvolk. Want als zóó voor hun oogen op den Dijk een kerel van elkaar wierd gebokst, dat het bloed over zijn gezicht heengolfde, of een mes wierd vastgestooten op een paar ribben, dan stonden de deerns helsch-hunkerend en met verwrongen jammerstem te genieten. Daarom haatte hij Annemie, terwijl zij Karei Burk om zijn onaantastbare kracht en zijn hooghartige lef wel wou zoenen waar de heele wereld bij stond. Haar oogen glansden troebel van zwijmelenden hartstocht. Karei rilde van haar wulpschen blik. En nou juist,... nou hij niets anders dan Corry voor zich zag! Met zoetelijk-verhitte woordjes streelde zij hem weer lokkerig. Karei hoonde:

— Ik wou maar da 'k jou in 'n lijsie had... kon ik je ophange!

De twee Rooie Peren passeerden hem rakelings; twee gemeene

pooiers van wie Karei gruwde. Schuw begluurden zijn den langen, lenigen Jordaner en toen snel, maaktenzij Zich uit de voeten.

Tetterig: suffig. — Eitje: rond hoedje; hier: kop. —