De Jordaan, Mooie Karel

ig8

en te lachen. Hij riep de jongens iets toe en hij draaide plots fel het electrische ganglicht op. Een oogenblik schokte door vreesachtigen Daan een beweging, alsof hij wou wegvluchten en gillen. Hij kromp saam. Maar Harmen kneep hem bij de polsen vast en rukte hem naar zich toe. Met een volmaakt-onverschillig gebaar trok Frans de straatdeur open. Lachend en luid pratend liet hij de ״heeren" uit. De jongens stonden plots tusschen den politieman en de Veiligheidswacht in. Maar die staakten hun smoezelig gepraat en groetten heel beleefd. Met de deur half open, in het felle licht, zwaar geaffecteerd van stem, riep Frans naar achteren naar een quasi-Marie, dat zij even het ganglicht moest laten branden en mevrouw boven kon zeggen, dat hij de heeren een eindje opbracht...

Harmen en Daan stonden op straat en liepen dood-lang-zaam voort. Frans voelde alles te moeten wagen, al zou zoo het volk-van-het-huis ook plots vóór hem kunnen staan. Want op den deurdrempel keerde hij weer terug, ging doodkalm naar binnen om voor de wacht en den politieagent een sigaartje te halen. Uit zijn eigen koker rommelde hij wat los, versmonseld. Toen, luchthartig, presenteerde hij de heeren een rookertje. Alles in Frans was rust en zelf-beheerschtheid van buiten. Zijn gezicht lachte vroolijk, alsof hij zóó een bruiloftshuis uitstapte. Aan zijn hand trilde geen spiertje, doch diep in zijn binnenste woelde bevend het roerende en matelooze genot van een opgewonden, rauwen angst, alles dooréén. Het was net alsof hij van binnen in lichtelaaie stond. Maar de spanning hield nijpend het bezetene vreugdegevoel vast.

Onderdanig-vriendelijk bedankten de agent en de Veiligheidsman, die nu geen over-veilige opmerking meer maakte, al bleef het ganglicht branden. Hij had immers zelf dien meneer naar een der meisjes hooren roepen.

Toen, niet al te langzaam, toch langzaam, met aldoor dat vreemde, overwinnende en dubbele wellustgevoel over het slagen van hun list in heel zijn lichaam, zwierig-zwaaiend