De Jordaan, Mooie Karel

igo

opscheppen en grinnikend bluffen had hij tabak. In zijn heetbloedigheid kon Burk zulke bedrog-monsters met die felle begeer-oogen, wurgen. Zij bezoedelden alles en in hun hoogmoedswaan pochten zij op hun dikkere gouden kettingen, de een tegen den aar, door hun arme lellen, met snik en angst in de gebroken stem, vaak op den boezem verdiend.

Frans Poort verscheen Karei als een geheel ander soort misdadiger. Die schepte nooit op, deed nooit dik en speelde niet met een zakdoekje. Er was zelfs iets dood-onverschilligs, iets ijzigs in zijn zich-telkens-bezinnende afgemetenheid. Maar drong je door die eerste zielekou heen, dan vond Karei het een prikkelend genot met den kerel te praten. Soms leek het hem wel, alsof Frans Poort kronkels om hem heen knoopte. Een enkel keer voelde Karei wel iets verschrikkelijk-zwarts en donkers in den gitzwarten Frans; iets waarvoor hij terug-huiverde en dat hij haatte. En tegelijk onderging hij dat nijpende als een lokking naar het verborgene toé. Het overwoekerde zijn aandacht, en dan keek hij hem in de heete, duistere, stil-brandende oogen, en dan zag Karei niets van zijn gevoel bevestigd.

— Argwaan Katrijn... je ferbrokkelt je eige,... gromde hij gesmoord.

Frans dronk alleen een potje bier en schetterde nooit. Karei begreep wel dat Poort zijn sloome verzetjes zou hebben. Maar met wie en waar? Hem kende hij niet in donker Amsterdam. Bah_־ wat een oude-wijven-nieuwsgierigheid en wat een grof aanjagen achter de intimiteit van een andermans leven, gromde hij dan in zichzelf. In Mooie Karei schoot een drang, haast niet terug te wringen, ook Frans alles, maar dan ook alles te vertellen van hem en van Corry. En toch, bij de gedachte dat hij het doen zou, klemde hem een vreeselijk angstgevoel; een hart-benauwing. Hij wist zelf niet waarom. Hij zag een sperwer moordgierig loeren op een duivenplat! En dan, hoeveel keer zou Frans Poort al niet gehoord hebben van hem en van de mooie meid, al was nu alles jaren her!

Tabak: genoeg. — Zakdoekje: revolver. —