De Jordaan, Mooie Karel

88

Nog het allerminste besef kreeg Karei van Frans' houding tegenover de vrouwen. Neen, daar begreep hij nou net niks, geen snars van! Nooit verkocht Frans gebbetjes, noch naar de mooie Duitsche meid, noch naar de schater-juffrouw. Hij was altijd pekaan. Karei, met zijn brandende liefdesonstuimigheid, lachte zelfs zonder dat hij het wilde, als hij een lieven toet tegenkwam. Hij was en bleef een echte Jordaansche jongen, woelig, wreed, teeder, overgevoelig, sentimenteel, hardvochtig, rauw en dan weer week, smeltend onder één koesterwoordje. Hij wist ook wel wat trotsche nekheffing was en dolle woede! Hij kon ook spotten en vlijmend-scherp hekelen en met zijn sarcasme alles ontwrichten. Hoe hadden zij hem niet belasterd onder stillen wrok, overal in de buurt, om zijn verschrikkelijke oogen.Was hij niet altijd razend geweest op knuist- en bek-vechten? Hemeltje, dan kon hij zélf zijn als een tijger. Dan kon hij ieder woord scherper en krenkender van scherts uitstooten. Maar Frans juist weerde hoog en koud alle schunnige dubbelzinnigheden af. Al de gasten van het logementje, in hun brutale vrijage, bombardeerden er de rijzige Duitsche meid mee en al het andere vrouwvolk van het slaaphuis. In een landziekige bui, doorwoeld van verdriet en hunkerend herinneren, kon Karei zelfs zijn liefste gevoelens verloochenen en bang was hij nooit, voor geen duivel. Maar Frans Poort evenmin. Er was iets tartend-stoutmoedigs in Poort's pochlooze en avontuurlijke verhalen. Karei Bark had allerlei vechtstieren en branie-pooiers, — hij kende ze immers allen, met naam en toenaam, — gelegd in hun dronken opbruising. Dan wierden zijn oogen wild-wreed en beneveld van drift. Maar ook Frans, ervoer hij, wist van geen vrees, al zoog hij geen pijp leeg en al gokte hij niet met de kaarten. Zijn oogen konden soms steken en dan zag je niets dan een donkere, zwarte, vreeselijke vlam uitstralen. Ach heerejee, hij hoefde niet te Lord-Listeren, Mooie Karei. Maar toch besefte hij, dat er iets raar-verborgens in dit leven was en dat Frans Poort ver en vér met zijn geest uitging boven zijn eigen brandende zinnelijkheid en

Gebbetjes: geintjes. — Pekaan: hier: rustig, strak. —