De Jordaan, Mooie Karel

177

luis-logementje, zou den boef-met-een-maintenée beschaamd doen staan tegenover zijn koenheid. Nog geen tien minuten later verscheen hij weer naast Harmen.

— Ga mee... 't regent zoo.

Harmen zag Frans' bleeken kop en zijn helle oogschittering.

Poort neuriede binnensmonds, zacht, sarrend:

— 's Morgens kwam de cipier en we hoorde de sleutels rinkele. Hij sprak:., zeg, arrestant, kom jij es hier...

en hij wees raar glimlachend, Harmen naar een hooge schoorsteenpijp.

Een paar straten verder vertoonde Frans hem een troep doosjes met groote blinkjuweelen. Harmen keek ontzet. En in nog volgehouden, spottende grootdoenerij, prees hij hem om zijn handigheid. Maar vanaf dien tijd begon juist de hachelijke verwarring en het dooréénspelen van hun beider belangen, in vreemde bezetenheid.

Heel onverwachts leek er bij hem op de haag geklopt. Eenige dagen later wierd er in zijn logementje door een paar rechercheurs naar zijn naam gevraagd. Frans verscheen, heel beheerscht en zonder eenige zenuwachtigheid. De rechercheurs, bits, verzochten hem met stille, dreigende stem even mee te willen gaan naar het bureau. Er sloeg een kilte om zijn hart. Hij voelde vingers van een wanstaltige, wurgende hand zijn hals omklemmen. Toch werkte nog niet in hem door, wat er gebeuren ging. Op het bureau stond een opgetooide dame, een stuk gatijssem, dat schel en zenuwachtig beweerde, op den dag van den diefstal hem gezien te hebben toen hij het huis was ingegaan.

Frans zweeg plotseling even en keek de kokerdiepte van het sombere plaatsje in. Een donkere wanhoop stiet in hem óp. En weer schokte rauw door hem heen, de haat tegen politie, zijn schrikkelijke, wreede verachting van rechercheurs. Hij kneep ze met de sarcastische tangen van zijn vlijmend vernuft fijn, als die kerels op verklaringen en bekentenissen aandrongen.

Gatijssem: van min allooi. — Mooie Karei

12