De Jordaan, Mooie Karel

173

zag direkt: die half-neerslachtige, onvertroetelde sirool had alléén glibberige kans bij het moffinnetje. Tegelijkertijd verbaasde Karei zich al méér over Poort's kille ontzeggingen tegenover lieve vrouwen.

— Ik hou er maar van één!... beet Frans gedempt-stug af. Toen perste hij de dunne lippen vast en heftig op elkaar. Door Karei dartelde geen schuim-vroolijke bui, en toch voelde hij zich innig-rustig, in een toestand van zacht-treurende zelfbezinning. Het vermaledijd-driftige en wild-heete scheen uit hem weg te stroomen. Met ontwrichte polsen had hij zijn eigen levens-vermorzeling, door Corry, bestaard. Nu ontgroeide hij aan zijn huiverende angsten, zijn ontgoochelende droomen en verwachtingen; begon er het éérste licht uit te stralen. Er ruischte een zoet verlangen in zijn ziel en er kwam een vreemde zekerheid in hem te ademen, dat hij Corry toch spoedig weer ergens zou ontmoeten en dat zij ondanks zijn wegtrappende schande-daad, altijd-door van hem hield. Karei voelde zich nu in een droomend-zacht herinnerings-geluk leven, en ook gestemd om van andere menschen alles aan te hooren en te begrijpen. Er ging iets lichts en geruchtloos aan zijn wezen zwevend voorbij; hij wist zelf niet wat, al bracht het een stil, smartelijk snikken van troost.

Frans Poort tastte Karel's ontsluiting van zijn innerlijk en zijn weeke ontvankelijkheid. Nooit was hij hem nog zóó dicht genaderd als nu; kon hij hem zoo vastgrijpen tusschen dek- en sluitkaart.

In een paar aandacht-verstillende uurtjes had hij Karei, zonder den somberen boeteling te spelen, een brok van zijn gemeen en slecht jeugdleven verteld. Het klonk alles dood-simpel, vast, scherp, ongehuicheld en eerlijk. Frans loog alleen, door zekere verhoudingen anders voor te stellen. Maar van zijn eigen ontaarden en intensen drang naar stelen, vermooide hij niets.

Karei Burk was eigenlijk, ondanks zijn zwervend verkeer met misdadigers, ze nooit tot op het diepe, verdorven

Sirool: kerel. —