De Jordaan, Mooie Karel

6₅

— Hei-je se hare haure knettere?... lachte Karei.

— Nou... teméé... 't dek raakte in brand... de Hammetjes speulde sóó op se loopstokke... En rook... rook mins!... Om te stikke!... Me allemaal d'r op of... ka je begrijpe... Jan fan der Heijde!... Heit ie mijn geflikt.

— Heere-goeje-minse-godsalige-genade!...

— Om ongans te blijfe.

— Maar de maffert had niks gesien en niks gefoeld an se eige!

— En niks gesnuffeld... sa 'k maar segge?

— Niks... me haurde ruit noch muit... En toe binne we mit ons allegaar soo op 'm komme ankletse mit emmers water ófer se mafknar...

Karei gierde en riep:

— Daar had je mijn bij motte roepe, Mie... fan 'n binne-brandje 'n buitebrandje makel...

— Toe... toe hep-ie mijn sóó gefloekt, dat adder... da 'k me eerste man wel daud had kenne krijge... maar sijn nie!...

— Wat 'n swalker!

— 't Is sonde!

— Wat 'n bekattering... sa 'k maar segge.

— Stel je faur, buufrouw,... huilde de vertelster,... daar stonge me onnoosele grommetjes bij.

Karei schold heftig:

— Nou... je had die lappedoos... die gore kerel fan je motte segge:... Me eerste man,... die sou ik wel sóó uit 't graf wille krabbe en jou in sijn plaats er soo wel in wille stampe!...

De wijven loeiden van het lachen.

Stengelslanke Greet, vlak bij Karei, bleef ronddrentelen. Alie, haar kapsel in haarpluimen, en Bram, geluwd, schaterden weer mee alsof er geen krakeelklankje gehoord was.

Toen Ant, trampelend, nieuw water op de koffie had gegoten, klepperden de kopjes weer tegen de schoteltjes en de stemmen joelden weer over elkaar heen in het smoorheete

Loopstokken: beenen. — Mafknar: slaaphoofd. — Bekattering: beschuldiging. — Grommetjes: kinderen. —