De Jordaan, Mooie Karel

64

Krijg ik... sa 'k maar segge... ses pieke pir week... fan da jeneferfat, sa 'k maar segge...

— Da's gauw ferdiend,... stemde afgunstig tweede buurvrouw in.

— Ja... da seg ik auk... sa 'k maar segge... Maar be-grijp-ie, buufrouw... ikke bin bang... Dat freemde, ritsige goedje tussche je eige bloed... sa 'k maar segge... Nee buufrouw... ferdufeld ajje weet hoe je je eige draaije of keere mot,... féur de kenarie of téuge de kat,... sa 'k maar segge...

Luid en vurig schreeuwde de vierde buurvrouw:

— Nou, da sou nou juist iets voor mijn wese... soo'n skaap... soo'n hummeltje sou ik nou nog beter voeje as me eige bloed!

Karei viel gul-op bij:

— Dat doet je eer an, tante Jo.

— Stoot jij je kernetje nie, dooje grapjas!

Zoo weerde zij Karel's hartelijkheid af, omdat ze spot vermoedde.

— Die pappert fan mijn,... verhaalde nu de derde buur- . vrouw, hunkerend naar een nieuw kopje troost,... die hep se eige gisterafend bijna lefedig ferbrand.

— 'n Karrewei!... deed schrikkerig Lien de Porster.

— Nou... effetjes kon ie tjompe... die Schele Hannes....

— Mit se dronke knar is-tie gaan legge op se rotnest... mit se brandende pijp in se reep.

— Guns...

— Aij... aij!... Die kwieskwas!... dreef Karei op, terwijl hij zacht neuriede:

— 'n Hafeloos fentje dat dwaalt deur de stad...

— Laat-ie nou-ja fuur late fonke op se fodde... dat 'r alles kepleet flam fat!...

Greet keek streelend-lief en luisterde geroerd naar Karei. Zij hoorde nauw het gekwebbel van de konkelende wijven, die in hun verbouwereerdheid allemaal U en juffrouw tegen Greet zeiden.

Pieken: guldens. — Kornetje: hoold. — Tjompen: verzuipen. — Kwieskwas: losbol. —