De Jordaan, Mooie Karel

163

— 'n Bakkie sloert ?... noodde Ant mat.

— Ajjij schokt,... lachten ze.

Greet schonk in.

— Wat 'n lekker bakkie... goskrimmenikkie .... zeurde eerste buurvrouw... Wullie frouwfolk... misse de kaai.

— Ja,... stemde de tweede in, met oranjeachtig hitte-hoofd,... maar alles is tug peper- en peper-duur...

Een dochter van Ouwe Sanne had een grienend meisje van vier jaar meegesleept. Zij rukte haar armjes pijnlijk en schold haar stijf, omdat het kind met zware slaapjeuk in de oogen, blerde.

— Och Alie... hei-jij ook feur die klier 'n spoggie melk?.. Se hep neturelek maf... Maar doen jij nou boodskappe en laat de bloedjes nou alleenig... Me krottige keirel, die sweetflieg, die hieuw soofeul fan haarlie... dat die seit doodgemoedereerd:... Moeder... ik oppasse?... Op de kleine?... Krijg de kanker... ik mot me afendje hebbe!... Hoepel óp mit je grommetjes!

Het kindje slobberde gulzig wat melk en huilde niet meer.

Toen slobberden al de wijven koffie, slap en goor, in de bedomptheid.

— Pees je kerel?... vroeg Ant in de plotse stilte.

— Mag effetief geen naam hebbe... Hij sit in een suikerboot mit Leendert fan morsige Na.. Maar hij suipt soo schuw-barig... dat ik temet geen kwart thuis krijg fan wat-ie opsteekt ...

— Da's 'n fuile bekladdering!... schoot Karei in jool bij.

— Och... maak geen jan,... weerde de geprikkelde buurvrouw af, ... deis je eige!

— Se binne d'r allemaal hun huisnommer kwijt as se motte schofte,... gromde Ant ... Je kê nie hikke of mikke of Karrel is pirsent!

Eerste buurvrouw konkelde weer breeduit, terwijl zij onder ieder woord telkens een slok koffie inzoog.

— En mijne hep 't in se belon... sa 'k maar segge... Die hep... die hep me eige mit hoerewicht wille opskeppe...

Sloert: koffie. — Schokt: betaalt. — Kaai: tabakspruim. — Bloedjes: kinderen. — Krottig: gierig. —Grommetjes: kinderen. —Deis je eige: zwijg. — Belon: hoofd. —