De Jordaan, Mooie Karel

Alie kreeg, nog nasnikkend, haar guitlachje weer om den mond. En haar hei-blauwe oogen glansden opnieuw uit het huilnat, als versch-opgepoetst.

— Je loekt 'r uit je ooge as poppelijs,... vroolijkte Karei... Ik drink straks 'n bittertje op je welsijn... hou je keep!

Ook Bram, aarzelend, draaide bij, al dreunde zijn kop nog van Karel's ribstoot, en wou wel springen van geluk dat zijn Alie niet meer heet en knarsend schimpte.

— Je had die bladsteel een doodgooi kenne gefe,... zei oolijk Karei naar Alie,... en fan me gewichie is t'r fast 'n onsie ofgesplinterd... Kijk maar na.

— Doodgooi..... doodgooi ?... herhaalde Alie, nu pas haar eigen driftdaad beseffend... Nou... al hei-je 't nog soo groot mit mekaar... daar pees je niet op.

— Bestig... maar ik ken fanself nie meer me folie gewicht gefe op de mart...

Greet streelde nu Karei over zijn haar en zei schalks:

— Dat is een skoon voornemen, Oom...

En even, tusschen de bekoorlijke tandjes zong zij, nazinnend: Ne vette ganze vlieg nie verre...

— Moeder!... jammerde Teun uit bed naar Ant, die stil op een kruk was neergezakt,... ikke ken nie skool... me skoene binne stuk...

— Sondagsschool?... vroeg Greet.

Ant klaagde:

— Och... daar sitte bij Trui al drie kooters,... sefe dage achter 't raam... Hei-jij skoene feur al die bigge?... Dan komp Teun, dan Sien... dan hei-je Gijs, ddn komp Thijs... dan Alie... en soo de eewige wereld rond!

— Werom hep d'r 'n mins auk twee beene!... ironiseerde Karei... As we geen fan alle hadde kenne loope... was d'r lang soofeul gemeenigheid niet!

— Soo je segt,... stemde Ant toe, haar wenkbrauwen hevig optrekkend.

Vier buurvrouwen liepen in, spijtig een weinig nu de herrie verloopen was.

Keep: vast. — Groot met elkaar: groote rusie met elkaar. —