De Jordaan, Mooie Karel

10

Mooie Karei, hadden de rekels niet terug. Die nam dat niet! Die likte geen poejer-chekela van Katrijntje's zoete vingers. Die personasie kon je zoo fijn met de schaaf steken, dat je je-leven־lang van zoo een relletje heugenis hield. Zij beefden voor Karel's drift. Dan trok zijn gezicht ruig en vol barsten, als van boomschors. Wanneer hij kwaad wierd, ging je om gajes. Zij hadden moeien genoeg met hem, bromde bol-wangige Bellefleur. En toch, onder goede luim goochelde hij nog mee óók en zong hij van tirallala!

— Ellendelaars!... brulde Karei komisch-verschrikkelijk de jankertjes achterna, die vluchtten voor zijn stap.

Mooie Karei woonde al een poosje bij zijn broer Thijs, in de Eerste-Goudsbloemdwarsstraat, schuin tegenover Frans Leerlap. Hij peesde al jaren niet meer met dien sjap Stijn. Wél met Thijs, in de visch, de laatste maanden.

Ook in Karei Burk, al was hij een volwassen kerel, joelde en woelde nog de heet-gistende dartelheid voor Luilak en Pinksteren. Hij greep nog graag naar het groen loof van zijn jeugd. Pinksteren zou hij dezen keer een knauw geven; zou hij ongebreideld vieren. Bij het krieken van den dag er uit, naar buiten; op een draf naar Duivendrecht, als de lucht nog zoo schuimde van het eerste licht en jonge zwaluwen schichtig vlak boven je hoofd scheerden. Pinkster-Zondag, Pinkster-Maandag... oele! Een dwaas deuntje sprong Karei dwars op de tong, maar dat er klonteren bleef als gemolkte room, wijl hij na vier regels al haperend miste: De Pinksterbruid Die goant fruit D'r foetjes wille nie haure En as se dan nie haure wil...

Pinksterrumoer begeerde Mooie Karei ,en op zijn ouderwets, met een paardenbuikriem aangetrokken op het laatste gaatje. Van Wijntje naar Trijntje?... Oele, hij was immers met het mes tusschen de tanden geboren, verklaarde zijn zuchtende moedertje, al danste zij zelve soms nog jolig in haar sitsen

Om gajes: dood. — Peezen: op iemand loeren, maar ook: hard werken. — Sjap: goeierd. —