De Jordaan, Mooie Karel

150

— Sel jij je fingers nie an blauw telle...

Het wierd een steekspel van grappen en gemeene woorden, zwijgend-koel door Greet aanvaard.

Plots gooide Karei woest een tol van kleinen Teun tusschen de hekelzieke spotters en hij zong, op knapen-speeltoon, toch vol en verleidelijk:

Koperslager fuur en flam Wie 't langste tolle kan...

Fan een, twee, drie...

Mie pas op je knie...

Jan pas op je knikker...

Want ik bin d'r 'n mikker...

Ben pas op je snuit...

Jans pas op je kuit...

Ant, boven, leek wakker geschreeuwd aan het raampje. Met haar ellebogen breed uitgedrukt op het kozijn, luisterde zij vooral naar Karei. Die gaf er nou compleet iedereen lik-op-stuk. Die gaf allegaar een beurtje en hij kriebelde een iegelijk naar zijn natuur. Dié kerel zei nou van die dingen, die je nooit durfde zeggen, al durfden ze hier in de buurt wel de vlammende luifels uitsteken. Ze hield pramis aan al zijn praatjes. Want zichzelf spaarde hij ook niet. En Greet, die telkens, een beetje verborgen, zich de wangen poederde, genoot dol van Oom "!Karei. Hij gooide het er allemaal zoo knetterend uit.

— Nee Mie Driehoog,... schreeuwde hij juist weer naar een buurvrouw schuin aan den overkant, die angstig-ver over haar bloemenrek hing te luchten,... jij bint expres driehoog komme hokke, om 't woninkie fan Kikkie Slagroom te kenne uitspiëneere!

De scherts sloeg valsch in. Het wijf tartte, schijnbaar beheerscht:

— Se het toch gerdijntjes!

— Da lieg-ie slobber... noppes pekaan!... Want deur die lappe loer jij heen... Maak maar geen poppekast!

Pramis: deel aan iets hebben. — Noppes pekaan: hier: uitpraatje. —