De Jordaan, Mooie Karel

149

Jan knikte triest.

Een troep ruchtige meiden, opgewonden en fel toen zij bemerkten dat uit het ijswinkeltje van Anne geen wafel meer te halen was, schreeuwden en lachten naar Karei en Greet:

— Koarel!

— Mooie Burk... we binne soo ritsig!

— Mot je 'n swemflenelletje hale!... Ik heb soo'n pijn in me broekspijpe... joelde Karei.

— Geef effe 'n deuntje op je kassie!... Toe Greet... mefrouw Blanketsel... staan nie soo stijf mit je kapsones!

— Geef je aume 'n sacht porretje in se linkerflank... doent-ie 't wel!

Karei weerde het wellustige gesmeek der meiden boertig af.

— Werendig, meide... ik mag geen mesiek... me tante leit op sterrefe!

De meiden gilden van pret.

— Op sterrefe?... Soo'n pieper!... Krijg de kil te !...La gaan!... vloekte een lange garnalenpelster, ondanks de hitte in een beulrooden omslagdoek.

Ze moesten het Rienus maar vragen, aan den overkant, meesmuilde Karei.

— Rienus?

— Sekerst... die navelwrat, die klapspaan,... die kerel mit dat gekloft stelletje honde... As־ie 's morreges de deur achter se eige hakke dichtgooit... slaat-ie al se beesies 'n spijker deur d'r hiele... blijfe se de heele dag muisstil mooi sitte... rechtop!

Teunis, Jacob, Simon, Ben, Arie en Hein, drongen met hun schelle en opgetooide meiden naar Karel's stoepje toe. Ze bedolden Greet weer fel, in dierlijken lust tot krenken, om haar uitheemsch kapsel, haar toetankhamen-jurkje, heel haar stille, fijne bedeesdigheid van gebaren. Die deern had nou niks meer van vroeger. Wat had die een kapsones op haar malle heupen!

— Kijk d'r blasé an d'r poeierpennetje!... stookte Ouwe Na Spoortrem.

— Se rookt temee as 'n poedel!... hitste Rooie Ka.

P ederpennetje: cigaret. —