De Jordaan, Mooie Karel

143

— Hum... hum .. .twee glaasies rhum... één foor mijn... en één foor hum!...

Een bocheltje, uit de wemelende volte losgewrongen, gedrochtelijk en wreed den kop opgrijnzend naar Karei en Greet, spuwde wat onverstaanbare woordjes naar hun smalle stoepje.

— Héé Ruigpoot... mot je mijn of me petje?... viel Karei dreigend uit.

Greet drukte, hoog tot haar Oom zich oprekkend, Karei haar kleine, naar-parfum-geurende handje op den mond.

— Ga weg!... barstte Karei schijn-boos uit naar Greet... of ik kluif fingers!

— G'n haalt er geen eere af, Karei 1... verweet Greet hem, rillend van het vunze gedrochtje in het bombazijn, dat Mooie Karei zoo liederlij k-schriel en gulzig had begluurd in het voorbijgaan, en door Burk ironisch aangeduid met: een-muisje-achter-het-behang!

Het klein-gestaltige bocheltje was zwijgend-beangst, weer in de wemelende volte verdwenen.

Greet voelde nog den schrik na van Karel's wreed-fellen uitval tegen het verdachte manneke, het kriekske uit de Noorderkerkstraat. De heele Jordaanbuurt spoog eendrachtig kwaad oordeel uit over den viezen en akelig-grijnzenden bochel.

— Hij hep d'r sekers 'n rare smaak in se hande gekrege... dat fogelkijn!... schertste Mooie Karei.

— Nou, ik... ik 'n sou maar swijge van soo eenen kaalkop ...

Greet zei het heel innig en lieftallig monkelend naar Karei.

— Hou je ketoen, muurpepertje,... viel Karei in... Dat gedrochie... die distel... hep sijn toch maar gesmeerd sonder peronkaartje... mit horte en stoote!

Mooie Karei lachte luid en ging toen onverschillig kauwen op een gebrande duivenboon. Meteen speelde hem schichtig door het brein, dat Greet straks in haar ontsteltenis, kortweg ״Karei" had geroepen, precies zooals Corry dat weieens