De Jordaan, Mooie Karel

138

óp, zonder kneep of wrong in de lendenen. Nou draalde ze nog. Durfde ze niet mee aan de deur? Heere-Gods-genade! ... wat zat ze daar toch als een kind-licht figuurtje in het halfdonker op haar stoeltje... om te zoenen! Nee, hij gaf er toch geen spier om. Hij moest alleen bier, bier,... het water was voor de ganzen!

Ant stommelde boven; zij was een beetje onrustig en argwanend. Het bleef zoo stil tusschen die twee in het avondduister... Geen Thijs thuis, geen Alie, geen Gijs... Was me een expletasie!... Zij had al lang Karel's stem hooren dreunen door het vloertje. Alla! Hij was zoo mal op Corry Scheendert. Maar toch bleef Ant een beetje bang voor haar lieveling's heil. Die Greet, die fine-fleur bleef zoo een goeierd! Temee bleek ze net zoo dol op Karei als Alie, in haar allemanspraats! Ant was ook ellendig om Thijs. Wat deê de stiekemerd? Den heelen dag kaart gokken in halfduistere kroegjes. Hij had geen handel. Hij ging naar het Veem. Jawel... allemaal nichies en neefies in het Veem... Ajje geen rekemedasie hep, ka je wel op de bikkels blijfe staan... Voor dien zwabber was er aan de Kaai ook niks te peezen ... Hij was fan se eige al meer laaier dan losser... die slapert! Een negocieman most ommers fan alles neme!... Had-ie se groene kaart fan de Har ook ferspeuld? Die os bleef voor de bijl.

Ant schreeuwde plots, veel scheller en opgewondener dan ze wou:

— Vader al thuis?

— Nog niet!... riep Greet naar het dwarsmuur-glasruitje, waardoorheen Ant van haar kamertje naar beneden in Greet's vertrekje kon zien.

Karei stapte een beetje ongeduldig naar de deur en sloeg in het voorbijgaan, naar een ingedwaalden zoemhommel. Misschien stootte hij bij Greet nog iets los over Corry. Zoo langs zijn neus weg vroeg hij zijn nichtje, waar Alie rondzwierf.

— Alie meende-gij?

— Ja liefde.

— Guns... Alie?... Alie?... Alie?

Har: Haven-Arbeiders-Reserve. —