De Jordaan, Mooie Karel

36

nieuwe smoelementen op zijn kastplat en in de knip gelokt en opgepikt. Zoo een schuimer! Toen kon hij ironisch neuriën: daar vloog een vogeltje vederloos!... De buren in de Laurierstraat en vooral in de Tuinstraat, hadden zijn onbeschaamd brassertje, dat zoo cierlijk-licht vloog, al Karei Burk gedoopt. Het beestje kon ook zoo goskrimmeneel-lekker mekkeren met de lok-vlerkjes in de zaadlijsten tegen de vliegeniers van nok-lagers aan d'overkant... Maar was hij nou zoo schubbig in de veeren als zijn brassertje? Het mocht wat!... Had hij zooveel torens in de vlucht gezien? Och, als hij eerst zelf maar weer eens terecht kwam en niet zoo een fladderbroek, een toddek-boerenpummel-knar bleef, .. .als hij eerst maar weer eens die wilde duif Corry,... gut, hoe die meid, ongeklaagd, eeuwig een magneet bleef!

Plots met een zware bons pal in zijn hart, schrok hij óp uit zijn tollende gedachten. In gesmoorde ontroering en beving van zijn heele lichaam, liep hij achter Greet's stoel om naar Teun's slaapmakkertje. Wat een vliegertje,... het leek zoowaar een goudvinkertje met parelzilverig kopje. Tjonge, hoe kwam het jog er aan? Eerst waande Karei een jaagduif te zien. Wat een fijn koppetje; één glans van groen en zilverblauw. Het dierke bleef, ook bij Karel's schaduwdonkere nadering, mak zitten broeien op Teuntje's gezichtje, dat rustig ademde onder de lichte veêren-vracht.

Toen Karei weer van zijn malle duizelgedachte aan Corry, aan zijn vroegere knip met tuimelaars, hersteld bij Greet kwam staan, begon achter hun ruggen, het duifje plots droef-zacht te koeren. Een rilling doorschoot Mooie Karei. Het klonk van het donker-vunze kinderbedje zoo prangend, zoo weemoedig in den zomeravond, en zoo dichtbij en tegelijk veraf... Een bang verlangen doorhuiverde weer heel zijn vreemde wezen. Waar wou hij heen? Wat wou hij dat er plots gebeuren ging?.. .Karei wist zijn tranen nauw weg te slikken.. Gut, hij moest kwansuis maar wat poekelen... Dat met-de-vingers-j euken-in-de-wolken... alla... het groef hem ziek van

Poekelen: spreken. —