De Jordaan, Mooie Karel

133

Greet lachte kwaadaardig en brak af met een schimpstoot. Zij kon wel vaders gezicht openkrabben van drift. Zij geeselde hem opnieuw met haat-spot, om zijn zieke en dwaze belagingen. In toorn verkreukelde zij haar pas met nieuwe zijde gevoerd parfumsachetje. Maar Thijs, koel en sarrend, met een kop, hard als een pul, hield vol, tegen de woedewoorden van zijn lieveling in:

— Best mogelijk, Moedervlekkie... maar... maar 'n mins heb 'r maar eenmaal se leefe en sij slaat 'r slag as 't bier schuimt... Jouw moeder smoest mit Mijntje... en mit 't grammefaunwinkeltje... mit Schele Harrie,... en altijd in 'n hoekie hier... in 'n hoekie daar... Jij bint maar 'n merel in 'n kooitje... jij bin buitelans!

Greet zweeg grammoedig. God, wat was die man in twee jaar tijd veranderd en verergerd! Stel je voor... haar doodgoeie, kreupele, uitgezwakte moeder... het was om te grienen! Hoe durfde de verlepte kerel, Ant bij buren en kennissen in verdenking te brengen!

Thijs beoordeelde Greet's stilzwijgen met wangunstige verwatenheid. Hij had toch maar bestige lampies... Moedervlekkie besefte nu wel dat hij doorgewinterd gis was.

Eigenwijs grinnikend begon Thijs weer heen en weer te sluipen en zacht-mompelend zijn vreemde leven te ver-stiekemen, en alle liedjes van den mallemolen na te neuriën.

II.

Toen Karei op een smoorheeten Zaterdagavond bij Ant instapte, — de malle juffrouw van zijn Buiten-Brouwerstraat-logementje had zoo ellendig-lang en opgewonden gelachen, dat hij er naar van wierd en driftig was weggemaaid, — zat Greet droomerig-stil in het schemerdonkere benedenkamertje aan de straat, met den rug naar haar ijzeren bed. Het krotje rook naar bleekpoeder, visch en vruchtenschillen. D' Augustuswarmte dampte van de keien in, zwoel-smoor-derig, zonder een koeltetje wind. Greet had een brief in de

Lampies: ooeen. — Gis: slim. — Weggemaaid: snel geloopen. —