De Jordaan, Mooie Karel

126

een nagebootste ruïne in de marktdrukte van de stad. Kom, nou had hij lang genoeg rondgeslenterd. Zijn bravigheid begon hem de keel uit te hangen. Oppassen, anders pakte hij zijn pakje weer uit!

Een pienter Jodenjochie uit de buurt, tikte hij op de schouders. Of hij een duppie wou verdienen?

— En-óf!

Dan moest hij dat pakje heel secuur afgeven, daar... op nummer zes, Foeliestraat... dat manke trapje op... heel secuur!

— O... bij Rèchie!

— Rèchie ?... Wie is Rèchie ?

— Rèchie oudkleer...

— Juist... daar... Dat vrouwtje dat gisteren zoo gehuild heeft, op straat...

Het Jodenjochie, met over-slimme oogjes, schudde van ja... wist er alles van. Zij was zoo gemeen bestolen en de heele buurt was er gisteren in opschudding door geraakt.

Frans, met een spijtigen trek van het sarcastisch-ingehou-dene op zijn gezicht, glimlachte heel even stilletjes.

— Zoo... geef jij dat pakkie dan eens aan Rèchie.

— Goed meneer,... zei heel gevleid het Jodenjochie.

— En dan zeg je...

— Goed meneer...

— Van de stille politie.

Het jochie keek op, slim, overslim en popelend.

— Goéd meneer...

Frans gaf hem nóg een dubbeltje.

Met eenige sprongen was het Jodenjochie bij het smerige houten trapje, en dadelijk, tjoep, naar boven, bij Rèchie.

Even, angstig, bleef Frans verscholen achter een kar uit-turen. Toen begreep hij, dat hij er de rennert in moest zetten...