De Jordaan, Mooie Karel

ng

Het joeg een schrik in zijn hart. Midlerwijl snoefde Harmen door op al zijn gruwelijke plannen en vloekte hij op de grandeger-kit. Hij sneed óp, dat voelde Frans, maar tóch zou hij doen; doen het allerergste!

Frans sukkelde traag voort, in onlust en somberen wrevel. Maand na maand verliep, zonder dat hij iets verkocht. Woelziek begon het haatverzet in hem óp te smeulen. Loopend onder een viaduct hoorde hij het dondergeraas van een trein vlak boven zijn hoofd. Stil en bang hoopte hij op een ongeluk, een instorting. O, zalig in wanwetendheid te sterven! Hij mijmerde loom en moeizaam; over eenige weken was hij al achttien jaar. Het ging zoo niet langer. Hij leed honger... en telkens dampte hem, brutaal-sarcastisch, Harmen Huisinga lok-geur van cigaretten in het gezicht.

— Ressies fan de peesklapper.., hoonde de kerel.

Toen kwam het duivelachtig-kwellende van eigen boos nadenken Frans allerlei plannetjes het koortsige brein instuwen. Hij moest zelf een ״zaakje" opzetten. Bang voor de rammelende dievenkar? Geen asempje!

In zijn abnormale natuur joegen de ziekelijke phantasieën weer schim-ijl over elkaar heen. Hij besefte de kracht van eigen sluwen, wreeden hartstocht-voor-de-misdaad in zijn verborgen wezen. Ja, hij moest zelf „zaakjes" maken. Op het toeval mocht hij niet meer rekenen. Frans moest zichzelf een „toeval" verzorgen. Hij kon het niet altijd kant en klaar onder een mat vinden. Belachelijk! Hij wou ook een bestendig toeval. Zijn verfijnde geslepenheid en tartende arglist kende hij van zichzelf pas schemerig. Hij moest nog in eigen wreed en wrang wezen allerlei dreigende driften en donkere passies onderkennen. Want wel hield hij van de verbijstering, het daemonische, doch niet van nefteren. Van den moord en de verminking gruwde Frans. Van vriend Harmen, die vloekende en schimpende in een verwilderde menschelijkheid leefde, kreeg hij een grooten bos sleutels en een scherpe vijl

Grandeger-kit: politie-bureau.— Peesklapper: roothol. — Nefteren: moorden. —