De Jordaan, Mooie Karel

6

bekommerde zich om een hongerigen zwerver, die met eerlijk peezen zijn boterham wou winnen? Bij zijn ouders weigerde hij brood uit genade te slikken. Hij wou zélf werken. Hij sliep op een dakkamertje, een stinkkrot, allerberoerdste ligging, waar sneeuw en regen door kapotte pannen inlekten. Zijn kleeren stonken van vuil. Soms sloop hij naar boven, uit schaamte dat hij niets verkocht had. Dan smakte hij zich met een scheurend-gesmoorden grien op zijn rotte matras en beet hij in het zeegras van weeheid en honger.

Op een keer stond hij in het donker, voor de deur van een derde-étage-woning. Hij klopte en morrelde al loos-bedrijvig zijn vergrootingen-tasch los. Een wreede, hardnekkige wil in hem besloot: hier doe je zaken Frans, hoé ook!

Hij klopte weer en nog eens. Geen antwoord. Een zielige moedeloosheid zonk in hem neer. Door zijn maag schoten krampen van weeheid. Hij huilde stil van ellende en ontgoocheling. Angsten en benauwingen wrongen in zijn binnenste rond. Hij snoof een beklemmende gootlucht. Nog een klop, nog een... nóg een. Dof en hol hamerde een zwakke echo terug. Niks... niks... niks! Niks als donkerte van een naar-bloemkool-riekend portaaltje en een stomme, dichte deur... Daarachter kopperden ze niet! Wrevelig draaide hij zich om. Onder zijn kapotte zolen voelde hij een hard voorwerp bulten. Gejaagd en beverig grabbelde Frans onder de mat. En plots voelde hij de kou van een sleutel. Frans schrok en trilde op zijn beenen. Godallemachtig... er was dus hier niemand thuis! Dat had hij nou niet bedisd.

Er walmde een nevel binnen in zijn duizelend hoofd. Het vreemd-bezetene drong uit een onbewuste diepte van zijn hunkerend wezen naar boven. Hij voelde plots weer dat oude, bekende angst-gelukstrillen van zijn handen. Het brandde weer in hem, het overzalig-bevredigende; het lokte en riep weer. En al zijn belemmerende en tegenstrevende gedachten kon hij weer kil en meedoogenloos wegtrappen.

Kopperen:luidruchtigeeterij. — Bedisd: wat hebben klaargespeeld. —