De Jordaan, Mooie Karel

99

leugens, zoo sluw en ondersteboven van waarheid, dat hij er zelf om begon te grinniken in zijn kuierend eentje. Toch durfde hij nauwelijks zijn vier knaken uit de brandende en bevende knelvuist te verlossen.

Eindelijk begon zijn tong dor uit te drogen onder zijn ziek gehemelte. Een weeë leegte rommelde door zijn maag en kneep er hongerpijn in. Och, hoe nieuw en geheel onbekend was hem de stad. Juist het totaal-vreemde ontroerde Fransje en sleepte zijn gansche, toch omsluierde kinderaandacht mee. Plots, in een achteraf-zijstraatje, ontwaarde hij een volks-koffiehuis. Het twaalfjarige ventje stapte parmantig naar binnen. Onbeschroomd vroeg hij den manachter-de-toonbank om een glas melk en een broodje-metkaas. De kerel begluurde hem argwanend. Een vreemd uur,... bedacht de man. Er was ook iets grilligs en wild-verwezens over het heele verwonderd-kijkende kereltje. Intusschen vroeg Fransje zich in kommerlijke ontstemming af: zou Robinson ook een broodje-met-kaas besteld hebben, vóór zijn vlucht?

Doordringender en nijpender keek de malle kastelein hem aan. Zag hij er dan uit als een mottig bedelaars-jochie, zoo een vervuild vagebondje dat met een orgeltje de straten afslentert? Plots wonk hem de man-achter-de-toonbank kort-geheimzinnig. Een schrik greep zijn bevend hart saam. Hij mocht zich een half uur lang niet roeren. Onverhoeds zag opgeblazen Fransje twee pootige mannetjesputters op zijn plaats aankoersen. Begoochelend-snel, ondanks een vreemde omneveling van gebeuren, rook Fransje dat het russen waren: sluiksche gang en geheimzinnige, stugge schouders. Hij dacht eigenlijk dat alle menschen van Haarlem hem begluurden. Inwendige gejaagdheid en onrust begonnen mishagend te kwellen. Hij moest zonder omwegen zijn naam zeggen en waar hij woonde in Amsterdam. Hij verloor zijn zelfbedwang en stotterde met haperende stem. Tegenover dié schepsels hielp geen koppige dwarsdrijverij. Hij moest mee. Niet de minste innerlijke vrees voelde Fransje en

Russen: rechercheurs. —