Kater Don Juan

jongere, heel oud, stokoud, ondanks zijn jeugd. Want wat de Ouden beminden, gaf ook hém rust en vrede. In die spheer, in overdaad van vage mijmeringen en gedachten die hij zoo heerlijk hoorde zingen, soms heel droef en dan weer heel dringend, hartstochtelijk en gelukzalig, zou hij blijven. Al begreep hij dat de hakers naar het moderne aroom, het geheel-ändere op eigen wijs vreugdegenot schonk.

Fred liep weer naar zijn schaduwig krotje en hij bekeek al zijn armzalige probeersels uit gevoels-contrasten geboren. Niets, niets.... ellendige vodden! . . . Dat voelde hij nu ook.

Maar rumoerig en eergierig-hekelend de natuur beschimpen ... de bloesemende boomen, de wei met haar Meizoetjes en madeliefjes, de schapenhei met haar grootschen einder, het goddelijke brandende licht . . . het licht dat gloeide, het licht dat tooverde . . . dat magische licht dat ver hing, geheimzinnig, over den woudneveligen morgen en over scheemring die stil verfloerste in den avond . . . neen, dat leek hem levensmoordenarij en krij sehende gewelddadigheid.

Hij had zijn vader toegesproken en zich met hem verzoend.

58