Kater Don Juan

IV

Zijn vader had hem de deur uitgejaagd.

— Droom dan maar dat je geld verdient. . . en word wakker als je betalen moet! ... Je schuit is lek, joh! . . .

Zoo, in sarrenden hoon, had hij zijn zoon aan eigen angsten en verwarringen overgelaten en liet hij Fred's kop in spinnewebben steken.

Toen was Fred op een jachtig-gehuurd donker zolderhokje, verwoed een smartelijke worsteling met zijn lot begonnen. Nou moest hij zelf het vuurtje stoken. Had hij een beetje talent, een beetje kans te slagen? Hij wist er niets van. Kenners had hij nooit iets durven laten zien. Al dat zelfzuchtige en eigenwijze gepruts, dat streelend gewrijf en week gesmeer van hem! . . . Ach, ze wisten niet eens dat hij in stilte onafgebroken studeerde, schilderde en pastelleerde . . .

Toen, op een dag, had hij een pastelstukje klaar. Niet iets als gewoonlijk, dat zoo vreemd ontstond in een droomerig dringen van den geest. Het was een pastelletje, erg zoetjes en liefjes: een ondergaand zonnetje, een hooge hemel in brand boven een roerloos en eenzaam stil watertje, omzoomd van zacht-wieglende

38