Kater Don Juan

konden hem tóch niet in dat onstilbare verlangen naar natuurschoon heviger aanwakkeren. Zij spraken te hard en te scherp, te nijpend-nuchter of te opgedirkt. Ze zinden allemaal op onuitstaanbare, lauwe pretjes die hij verachtte en ze hunkerden allemaal hartstochtelijk naar jool die hij niet begreep. Hij was heelemaal geen klamme levensvleier en sentimenteelerdj geen treur-der en kniezer. . . maar voor de stad met haar wrang plezier voelde hij niets noch voor de grillige collega's met hun overrompelende en leege kletserijen.

In de natuur, in al haar zwijgende geheimzinnigheden, naderde hij het geheel-onpersoonlijke en het alles-omvattende. Zijn binnenste werd er vol en verzadigd van een zuiver geluk. Hij kon uren lang turen naar een ouden molen of zitten wachten op den purper-glanzigen avondschemer, op het zonnezinken achter boo-menloof, achter duinranden of velden-verte. Dan de huiverende vreugde, in de nachtkoelte buiten te zijn . . . alléén met de verre en stille wereld van onbekend leven . . . met dat toover-achtige bladeren-gesuis, het vreemde takken-geritsel. . . Het was eigenlijk niet te zeggen, omdat het de diepste ontroering bleef die hij doorleefde. Maar nü er altijd te zijn, in voor-

30