Kater Don Juan

ademen in oneindige ruimte van hemel, aarde en water. Den lossen grond wou hij ruiken, het land, de wei. . . Hij hield zoo mal-veel van wilde bloemen en van vrije zang-vogels, maar zonder weekelijke of ziekelijke dweperij. Hij verlangde altijd en eeuwig als een kind, naar dorpsstilte, naar kleine hutjes aan een woud-zoom. Hij hunkerde naar hooge, heldere of zwaarbewolkte hemelen of naar het grenzen-looze azuur. Hij verlangde naar het eenzaam-teedere, groenachtige maanlicht buiten . . . Wat wou hij toch van landelijke stilte, van zon-onderscheppende bladeren-gewelven en van het zoet geurig gras? Dat wist hij niet. Zijn moeder, die altijd een stille, bleeke, zwijgzame huissloof geweest was en steeds maar beredderde, kon soms ook inééns als wezenloos rondstaren met heel droeve oogen. Zijn vader leefde tegenover vreemden en klanten, in een rateling van oubollige woorden, opgewonden, harteloos-joviaal. Daarvoor moest hij bloeden. . .

Ja, Fred wist tóch wel waarom hij op het buitensche, als jochie al, zoo verzot was. Tus-schen ritselend gebladerte en boomen en in de natuur, hoefde hij met niemand te spreken. Hij wou op alle uren van morgen, dag en avond dwalen onder het windsuizen, op geel-gebloem-

27