Kater Don Juan

staan, uur aan uur, nacht aan nacht, tot hij eindelijk hongerig en uitgeput terugsloop naar zijn huis.

Eens op een avond deed Don Juan een duize-lend-stouten sprong en verdween hij met een hartverscheurenden kermkreet over de veranda. Ik zag slechts vaag schemeren het duivelig rood van de poes bij een akkersloot achter mijn tuintjes. Ik miste 's avonds Don Juan's heerlijke, zwijgende gezelligheid, zijn spinnende zelf-koestering en zijn vleiende lieftalligheid. Ik miste zijn extatisch gelaat, waarop de ont-zachlijke minnaarstrots was vastgegroeid, en de geheimzinnige oogen vol galgenberouw. Hij bleef vier weken weg. Hij bleef nog langer weg. Ik voelde, dat mijn Don Juan niet meer terugkwam.

Op een herfstmorgen, heel grauw en mistig, stapte van het land achter mijn huis een grove knaap aan. Over zijn schouder droeg hij onverschillig een stok met schommelende kattenvellen. Ik volgde hem op den voet en keek in toenijpenden angst. Ik zocht onder de vachten naar een prachtig rugkruis en naar een verblindend-witte borst en naar de blanke slobkousjes om de pootjes. En ik zag onmiddellijk, dat het vel van Don Juan er tusschen hing. Ik had

21