Kater Don Juan

armzalig, gehavend, met gewonde pootjes, Jor-danig-gescheurden neus en diep in de sneeuw-borst een bloedende wonde, keerde hij weer. Ik wist het, hij was een vermetel vechter, die van den duivel durfde te droomen. Hij keerde weer, dood-stil en toch met een geweldigen triumph in de magische oogen. Hij keerde weer, als de verzwakte godin van Bubastis, gelijk een nachtelijk phantastisch zondaar en hij duldde geen medelijden. Hij kwam terug van zijn heroïeke liefde-tochten en liefde-avonturen, onherkenbaar uitgemagerd en door tooverspreu-ken-miauwende medeminnaars in een kermenden en schreienden liefde-roes diabolisch verminkt. Ook in zijn zwakte en uitmergeling bleef hij bekoorlijk. In zoet gevlei klonk soms zijn weeke stemmetje heel, heel zacht, alsof hij ergens opgesloten achter een kastmuur weeklaagde. Weken bleef hij thuis om zijn vermagerd karkasje te verzorgen. Hij poetste, likte, wreef, bebeet en raspte zich, 's morgens in de zon, met dichtgeperste oogen, in een on-begrijpelijk-verfijnd en extatisch genot zichzelf koesterend 3 's winters bij het vuur, onder den hitte-gloed der vlammen. Vóór den haard werden zijn houdingen van een wonderlijk-loszinnige elegantie. Zooals Sheherazade's handjes

18