Het Volk God's, van Armen en Rijken

91

trampelen van Rielie, die zich in dolle wanhoop op zijn morsige vuisten bijten bleef, een oogenblik op.

Weer, snauwend-bedilzuchtig verklaarde de lange agent:

— Ik verbaliseer je en je...

— 'n Krieje...... 'n krieje!...... kreet Rielie er

tusschen...

— Ik neem je boel in beslag, koopman.

Rielie trampelde weer en duwde zich nu, wanhopig kermend, twéé vuisten tegen den kwijlenden mond. Hij voelde zich een frotte lou-geifets.

Vrouw Goobis werd het té benauwd. Haar Rielie bezoedelde zijn lippen... Ze barstte schier. Jammerend stoof ze naar voren:

— Meneer de agent, as God leef... we wete van niks... van niks... as dadde-ze drie dage geleje pas geijk binne!... Geen skorem... Me kindere zelle geen gelukkige menuut meer hebbe, ik noem an u, man en paard!... Op de Botermart ken u navrare...

— Geen jeile....... stotterde en huilde Rielie er

tusschen.

— Beiser haurik... saune Jehoede... ich barsj balt!.״ schold een groentevrouw nijdig.

De agent, met wit-trillende wimpers, ging onverstoord door en wikkelde de gewichten stuk voor stuk in een smerig brok krant.

— Best mogelijk... maar dié binne 't niét!

Rielie zonk half-verwezen bij zijn armelijke kar, vóór zijn bascuul, in rommel en straatslijk neer. De rijtend-angstige en huilend-kermende stem verzwakte en zijn gegroefd gezicht scheen te vermageren. Bij zijn halfblinde oogen bezwoer hij diender en omstanders, dat hij er niets van had afgeweten; dat hij geen bekeuring verdiende; dat hij zonder rewogem hier stond... mit

'n pietsie frotte handel...... en zik och-e-winde-wei

maakte... Dan was hij gisteren bestolen of bedrogen door eigen volk, door straathandelaars, door ganne-wers en frotterhauriken, achter een oud-roeststalletje vandaan, die...

Krieje: rouwteekeii. — Frotte lou-geifets: een niemendal. — Skorem: leugen. — Geen jeile: geen valsch gejammer. — Beiser haurik.׳ slechte rekel. — Saune Jehoede: Jodenvijand. — Ich barsj balt: ik stik van woede. — Rewogem: winst.