Het Volk God's, van Armen en Rijken

:331

Die gammers wisten alleen, dat een steen kréég tafel en kolet, vier hoekjes van boven, vier hoekjes van beneden en dan was het in kruis! Maar van in-achtkant-slijpen, met vier beseelen en vier paviljoenen, en van nakend briljandeeren erna, hadden ze heelemaal geen versjtajim... Nakend briljandeeren... van boven viermaal vier halletjes, plus acht starretjes... Van onder viermaal vier hallefjes zonder meer... Was Chineesch voor ze... mit alle up-en-downs!...

Jonas had een zoon van ruim veertig, die vader's zaken volkomen had gemoderniseerd. Jonas was steil-trotsch op zijn eenig kind. Siegfried bleek een heel voorname geweldigerd, die ook hém hypnotiseerde met zijn stroeven ernst, met zijn geleerdheid en kennis; met zijn nuchtere scherpte, grondige, sobere zakelijkheid en rustigheid-in-besluiten. Siegfried liet zich door geen sociaal pathos van Bondsbestuurders of werklieden meesleepen; door geen machteloos gezwam over menschelijkheid of onmenschelijkheid van patroons en diergelijke phrazen, overrompelen. Hij ontleedde alles even koel en klaar en nooit werd nij door illusiën, valsche voorspellingen of zinnelooze dreigementen van de kook gebracht. Een echt kind was hij van zijn tijd; opgevoed in een techniek met duizelingwekkende mogelijkheden; na-oorlogschen tijd van radio, vliegmachine, auto, talkie, boksen, Jazz.

De jonge Siegfried Fontein eerbiedigde zijn ouden, oer-sterken vader in veel. Hij erkende, dat Jonas op zijn wijze groot was in het vak, onmetelijk rijk aan ervaring en dat hij berekend inzicht en een kristalklaar, alevel wat zenig en taai verstand bezat. Van zijn vader alléén had Siegfried de interne kunst van het juwelieren, het keuren van ruw en geslepen afgekeken. En ook van diens stronkig, eigenzinnig karakter leerde hij onkreukbare zaken-eerlijkheid. Uit alle haperende moeilijkheden had hij zich losgewoeld als een kuiken uit de eierschaal. Jonas bleef altijd de man van Tourou Our. Siegfried erkende, dat hij zonder vader's opleiding niets zou zijn geworden, maar nü, dwars door het stormachtige, maatschappelijke gebeuren,

Tourou Our: de Leer was het Licht,