Het Volk God's, van Armen en Rijken

TWAALFDE HOOFDSTUK. I.

De vijfenzeventig-jarige juwelier Jonas Fontein, die zich nooit door grimmige gebreken van zijn leeftijd liet overmeesteren, zat even uit te blazen op Henri's privé-kantoor. Hij hijgde zacht na. Het bloed klotste zijn ooren in en een koortsglans doorgloeide zijn gitten, groote oogen. Het was ook een hééle stap, van zijn huis, Koninginnelaan, naar hier, Weesperzijde, zonder tamboer en fluit. Eigenlijk veel te lang. Foei! Want al scheen de laat-Aprilsche zon, er woei toch een nat windje. Maar Jonas Fontein genoot, als hij zijn wagen en zijn chauffeur te verschalken wist en kuieren ging over de hangbrug, in plaats van zich vadsig te laten schommelen op de weeke auto-kussens.

Fontein moest Rozenheim dringend spreken. Na Paasch?

— Goed... had Henri gezegd... Ik kom graag bij u op kantoor, meneer Fontein.

De krasse, oude Fontein schudde den kalen kop en weerde driftig af, terwijl het vuur in zijn diamanten pinkring bliksemde:

■—• Néé Henri... hoor es,... ik bin nog van 't eerste eskader... Ik kom bij jou, plunderaar... Ik wil 'n ae-noegelijk ochtendloopie hebbe. Ik bin van gevlochte wol, vat je? Stevig en solide!...

Nu zat hij hier, doodmoe uit te hijgen in den wan-staltig-grooten, bruinlederen club-fauteuil, die zoo lekker luiwammesachtig opbolde onder den nek. En hij keek rond, naïef-verbaasd. Neen,... Jonas kon zijn verwondering niet op! Hij mocht een krijnpotje worden, als hij er bij kon!

Zijn eigen zoon, Siegfried Fontein, een kostelijke knaap, geregeld een aristocraat, zoo tenger en gedistingeerd,... was óók een heel modern man, al behoorde hij niet tot de verwilderde en speelzieke gokkers onder

Krijnpotje: potje voor mierikwortel.